Carpe Diem Baby - rozdział 23.

chyba jeden z moich ulubionych rozdziałów, jeśli nawet nie ulubiony. trochę ryczałam przy pisaniu go, ale i tak go uwielbiam.

ode mnie jeszcze mała prośba. Trish Adler niedawno pisała na swoim blogu, że ma codziennie ponad 10-30 wyświetleń, kilkunastu obserwujących, a komentuje garstka tych samych osób. cóż, u mnie jest codziennie ponad 100 wyświetleń i również komentują te same osoby (za co jestem im bardzo wdzięczna). cieszy mnie to, że w komentarzach zaczęło udzielać się dwóch nowych Anonimowych Czytelników. Wam również bardzo dziękuję i jestem wdzięczna :)
ale po pytaniach na asku, po mailach, po ilości wyświetleń wnioskuję, że tego bloga czyta więcej osób. wiecie, chciałabym wiedzieć, ilu Was jest, ilu osobom podobają się te rozdziały, co o tym myślicie.. nie będą znowu pisać: "dla Was to chwila napisać komentarz, bla bla bla". po prostu.. to bardzo miłe uczucie, kiedy autor czyta komentarze od nowych ludzi :)

http://ask.fm/GwiazdaRocka

Obudziła się w miejscu, w którym nigdy wcześniej nie była. Rozejrzała się ze zdziwieniem po pięknym ogromnym pomieszczeniu. Ściany były pomalowane na biały kolor. Naprzeciwko niej stała gustowna czarna komoda, a nad nią wisiało ogromne lustro. Spojrzała w lewą stronę i przymrużyła oczy, ponieważ promienie porannego słońca wdzierały się do pokoju przez wielkie okno, z którego rozlegał się widok na Los Angeles.
Nic z tego nie rozumiała. Zmarszczyła brwi i położyła się z powrotem na dużym wygodnym łóżku. Wtuliła swoją twarz w poduszkę i naciągnęła bardziej śnieżnobiałą kołdrę na swoje nagie ciało.
Po chwili drzwi sypialni otworzyły się, a ona powoli się podniosła. Zamarła, gdy postać weszła do pokoju. Wysoki szczupły chłopak wyglądał, jakby dopiero co wyszedł spod prysznica. Wokół pasa owinięty był białym ręcznikiem, a swoje piękne włosy związał w kucyk.
- Nie, to jest chyba żart... - szepnęła dziewczyna, kiedy usiadł obok niej i uśmiechnął się delikatnie. 
- To nie jest żart. To twój sen.
- Jak to? Skąd wiesz? Co w ogóle robisz w moim śnie? I co to za miejsce?
- Mieliśmy spędzić tutaj naszą noc poślubną. - oznajmił, nie patrząc na nią. - I postarać się o pierwsze dziecko. A kilka tygodni później miałaś się dowiedzieć, że jesteś w ciąży i urodzisz córeczkę.
- O czym ty mówisz?
- Mieliśmy nazwać ją Cindy. A 3 lata później miał się urodzić nasz synek. Bardzo chciałaś dać mu na imię Shannon.
- Co? - skrzywiła się. - Nigdy nie mieśliśmy dzieci i nie wzięliśmy ślubu.
- Ale tak by wyglądało nasze życie, gdyby nie wypadek... - powiedział cicho. - Nawet nie wiesz jak mi przykro, że to wszystko tak się potoczyło...
- To wszystko przez ciebie. - w jej oczach pojawiły się łzy. - Mówiłam ci, że masz tam nie jechać, bo stanie się coś złego. A ty mnie jak zawsze nie posłuchałeś.
- Nie mogę cofnąć czasu. Chociaż bardzo bym chciał.
- Skoro wiesz jakby wyglądało nasze życie gdyby nie twój wypadek, to dlaczego nie możesz sprawić, żeby wszystko było tak jak dawniej?
Chłopak głośno westchnął i utkwił swój wzrok w podłodze. Chciał coś powiedzieć, ale dziewczyna kontynuowała.
- Dlaczego nie możemy cofnąć się do tego wieczora, kiedy oznajmiłeś mi, że jedziesz na występ Diamond Head w San Francisco? Wtedy na pewno bym cię nie puściła, przywiązałabym cię łańcuchem do kaloryfera i siedziałabym obok ciebie, dopóki nie skończyłby się ten koncert. 
- Shanell... - zaczął, ale ona przerwała mu.
- Ty nie masz pojęcia jak to jest... - powiedziała cicho, a łzy spływały jej po policzkach, rozmazując resztki wczorajszego makijażu. - Ja nie mogłam się po tym wszystkim pozbierać. Chciałam umrzeć. Po co miałam żyć, skoro straciłam najważniejszego faceta w moim życiu? Który niedługo później miał zostać moim mężem i miałam urodzić mu dwójkę dzieci?
- Przecież ja ciebie też straciłem. - odezwał się nagle, patrząc na nią smutnym wzrokiem. - Też z tobą nie jestem. Nie mogę się obok ciebie położyć, nie mogę się do ciebie przytulić w nocy, nie mogę cię pocałować. A oddałbym wiele za chociaż jedną z tych rzeczy.
- Ja też... Nawet nie wiesz jak bardzo mi ciebie brakuje...
- Myślałem, że już całkowicie o mnie zapomniałaś...
- Jak mogłabym o tobie zapomnieć? - spytała, przyglądając mu się uważnie.
- Jesteś z Nickiem.
- To coś złego...? Chciałam ułożyć sobie życie na nowo, znaleźć sobie kogoś innego, wszyscy mi to mówili. Miałam do końca życia być samotna?
- Tego nie powiedziałem. Po prostu... myślałem... że... że... - zaczął się jąkać. - Że naprawdę mnie kochałaś. I nie chcesz tak szybko angażować się w kolejny związek. A ty już 4 miesiące po wszystkim zaczęłaś sypiać z innym facetem. Jeszcze w dodaku z naszym przyjacielem.
- Ale wcale o tobie nie zapomniałam. Często o tobie myślę... - dziewczyna przybliżyła się do niego, jednak on szybko się odsunął.
- A kiedy ostatnio mnie odwiedziłaś?
Shanell zaczęła myśleć. Od czasu pogrzebu nie była ani razu na cmentarzu. Spuściła wzrok.
- No właśnie... A gdzie jest pierścionek zaręczynowy, który nosiłaś na łańcuszku?
Leżał schowany w szufladzie, pod jej książkami, zdjęciami i listami.
- A nasze pierwsze wspólne zdjęcie, które zrobiła nam twoja koleżanka, kiedy wychodziłaś ze szkoły, a ja po ciebie przyszedłem?
Podczas porządków wrzuciła ramkę z fotografią do tej samej szuflady, w której trzymała pierścionek, dokumenty i swoje różne pamiątki.
- Widzę właśnie, jak o mnie pamiętasz. Gdyby nie to, że wbiegłem ci pod koła samochodu, leżałem obok ciebie w łóżku i od czasu do czasu odwiedziłem cię, to pewnie kompletnie byś o mnie zapomniała. - powiedział, patrząc prosto w jej zaszklone oczy.
- To nie tak... Ja naprawdę o tobie pamiętam, tylko nie mam na nic czasu... Nie mogę jeździć co weekend na cmentarz. San Francisco nie jest 20 minut drogi stąd. A pierścionka zaręczynowego, naszych wspólnych zdjęć i prezentów od ciebie wcale nie wyrzuciłam. Nadal je mam. - wyjaśniła łamiącym się głosem. - Zawsze będziesz częścią mojego życia i zajmujesz szczególne miejsce w moim sercu...
Chłopak przysunął się do niej i musnął palcami jej nagą skórę. Zadrżała delikatnie, a on ujął jej twarz w dłonie i zaczął całować jej mokre od płaczu policzki.
- Proszę cię... zabierz mnie do siebie... - szepnęła, przytulając się do niego. Wtuliła twarz w jego ciepłą szyję i poczuła zapach perfum, które dostał od niej na urodziny.
- Nie mogę... - powiedział cicho i odsunął ją od siebie. Pocałował ją namiętnie, a kiedy skończył spojrzał głęboko w jej duże niebieskie oczy. - Masz jeszcze sporo czasu. Dużo dobrych rzeczy się u ciebie wydarzy. Nie mogę ci tego odbierać.
- Rozumiem... - przytaknęła ruchem głowy i uśmiechnęła się przez łzy. - Ale pamiętaj, że cię kocham. I zawsze będziesz dla mnie bardzo ważny.
- Wierzę ci. - odwzajemnił jej gest i przytulił ją ostatni raz. - Nie zapominaj o mnie...

Shanell obudziła się i rozejrzała po ciemnej sypialni. Jej policzki były mokre od płaczu, a ona cała się trzęsła. Ledwo podniosła się z łóżka i ukucnęła obok szafki nocnej. Otworzyła jedną z szuflad i wyciągnęła z niej ramkę ze zdjęciem oraz łańcuszek z pierścionkiem zaręczynowym. Drżącymi rękoma zapięła go sobie na szyi, a ich pierwszą wspólną fotografię postawiła na szafce. Przez kilka sekund się jej przyglądała, ale po chwili położyła się obok Nicka i przytuliła się do niego mocno. Niedługo później zasnęła.

***

Nick nad ranem przebudził się i przetarł ręką oczy. Rzucił wzrokiem na zegarek, który wskazywał kilka minut po 5:00 rano. Odwrócił się i spojrzał na miejsce, gdzie powinna teraz leżeć Shanell. Nie było jej. Zdziwiony wstał z łóżka i poszedł do salonu. Było pusto. Zajrzał do kuchni, ale tam też jej nie było. Ruszył w stronę łazienki, jednak i tam pudło.
- Co jest kurwa...? - mruknął sam do siebie. Pamiętał doskonale ich rozmowę sprzed kilku dni. Po wczorajszej sesji dla Cosmopolitan będzie miała 2 dni wolnego. Shan najczęściej swoje wolne dni spędzała leżąc w łóżku, bezczynnie siedząc przed telewizorem, robiąc porządki w mieszkaniu lub zabierając gdzieś Sophię, Nathana i Masona na cały dzień. Teraz była dopiero 5:00 rano, a jej nie było w mieszkaniu. Postanowił się jeszcze chwilę rozejrzeć, zanim wpadnie w panikę. Poszedł do przedpokoju i zauważył, że nie ma jej białych adidasów za kostkę i torebki. Rzucił też wzrokiem na szafeczkę przy drzwiach, w której zawsze wisiały klucze od domu i samochodu. Ich również nie było.
Teraz Nick naprawdę zaczął się denerwować. Nie dałby rady zasnąć, więc chodził nerwowo po mieszkaniu. Shanell była przecież dorosła, nie brała narkotyków, nie prowadziła samochodu po pijaku, więc nie musiał się o nią martwić, ale bez przerwy wymyślał najgorsze scenariusze. Że będzie wypadek samochodowy, że może ktoś ją porwał, że rzuciła go i bez słowa postanowiła wyjechać.
- Dosyć tego. - powiedział i podszedł do telefonu. Wziął notes, który leżał obok i szukał numeru Ryana, menadżera Shanell. Gdy w końcu go znalazł, wykręcił numer i czekał na odebranie po drugiej stronie.
- Ryan Carter, agencja IMG Models, w czym mogę pomóc? - usłyszał lekko zaspany głos. No tak, zapomniał, że skoro Shan ma wolne, to on nie ma za dużo do roboty. A teraz było dopiero kilka minut po 5:00 rano.
- Eee... wybacz, że cię budzę. Mam na imię Nick, jestem chłopakiem Shanell. I nie ma jej w domu, nie wiem gdzie jest... Myślałem, że może ty...
- Naprawdę tylko po to do mnie dzwonisz?
- No tak... bo nie wiem gdzie ona może być i...
- Ja również nie wiem. Shanell ma 2 dni wolnego, będę się z nią widział dopiero w czwartek.
- Ale nie mówiła ci, gdzie mo...
- Nic mi nie mówiła. - przerwał mu chłodno Ryan. - Shanell nie musi mi mówić, co robi w wolnym czasie. Robi to na co ma ochotę, a mi tak naprawdę nic do tego.
- Ok... Dzięki za odpowiedź... - mruknął chłopak. Ryan bez słowa się rozłączył, a Nick odłożył słuchawkę. - Chuj jeden. Jak ona z nim wytrzymuje?
Chłopak wziął głęboki oddech i zrezygnowany poszedł do sypialni. Rzucił się na łóżko i położył dłoń na miejscu, na którym śpi Shanell. Westchnął głośno i przykrył się po szyję kołdrą.
Postanowił myśleć pozytywnie i poczekać spokojnie na swoją dziewczynę. Z czekania niestety nic nie wyszło, bo kilka minut później ogarnął go błogi sen.