The Unforgiven - rozdział 38.

może jednak Susie nie jest zimną suką bez serca i uczuć...?

Sherry
Siedziałam na brzegu wanny i wsłuchiwałam się w szum lejącej się wody. Spojrzałam po raz kolejny na test ciążowy, który trzymałam w dłoni. Znowu negatywny.
Od kilku dni spóźniał mi się okres, miałam problem z jedzeniem, robiło mi się słabo. Byłam pewna, że jestem w ciąży. Już jakiś czas temu przestaliśmy się zabezpieczać. Stało się to z dnia na dzień. Po prostu podczas jednej z rozmów doszliśmy do wniosku, że jesteśmy gotowi na bycie rodzicami i bardzo tego chcemy. Dziecko jednak nie było priorytetem. Zdawaliśmy się na los. Zajdę w ciążę, wspaniale, nie zajdę, również nic się nie stanie.
Jednak dzisiejsza sytuacja strasznie mnie dobiła. Byłam szczęśliwa, nie wypiłam ani kropli alkoholu na gali. Chciałam powiedzieć dzisiaj o tym Devonowi. Żeby mieć pewność zrobiłam rano trzy testy ciążowe. Wszystkie wyszły negatywne. Jak widać złe samopoczucie i spóźniająca się miesiączka były spowodowane stresem, który ostatnio często mi towarzyszył.
Usłyszałam pukanie do drzwi, które odwróciło moją uwagę od testu.
- Sherry, wszystko ok? Siedzisz tu od ponad godziny.
- Tak, zaraz wychodzę. - wrzuciłam test do kosza i zakręciłam wodę. Otworzyłam drzwi. Dev stał obok, oparty o futrynę.
- Płakałaś?
- Nie.
- Przecież widzę.
- Wydaje ci się. - uśmiechnęłam się słabo. Mój chłopak podszedł do mnie i pogłaskał mnie po policzku.
- Co się stało?
Spuściłam wzrok i wzięłam głęboki oddech.
- Nie jestem w ciąży.
Spojrzał na mnie ze zdziwieniem.
- A byłaś?
- Nie... myślałam, że jestem, ale jednak nie...
Popatrzyłam na niego zaszklonymi oczami. Bez słowa przytulił mnie i pocałował w szyję.
- Mamy dużo czasu. - powiedział cicho. Wtuliłam się w niego mocniej.
Tak bardzo chciałam w to wierzyć.

Susie
Obudził mnie dzwonek do drzwi. Podniosłam lekko głowę i przetarłam oczy. Rozejrzałam się dookoła. Promienie słońca wdzierały się do pokoju rażąc mnie w oczy. Odruchowo podniosłam dłoń do czoła. Na szafce nocnej leżała niedojedzona sałatka, a na łóżku jedna z koszulek Jamesa. Lubiłam spać w jego rzeczach...
Wstałam, rzucając kątem oka na zegar. Wskazył już prawie trzynastą. Przeciągnęłam się i wolnym krokiem ruszyłam do przedpokoju. Przekręciłam klucz w zamku i otworzyłam drzwi. Na progu zobaczyłam mojego ojca.
- Nie obudziłem cię?
- Nie... leżałam. Wejdź.
Wszedł do środka i przywitaliśmy się.
- Nie miałeś dzisiaj jechać z Nicole w podróż poślubną?
- Jedziemy dopiero za kilka godzin. Byliśmy odebrać zdjęcia. Przyniosłem ci kilka, na których cię widać. - podał mi niebieską kopertę.
- Mogłeś je sobie zatrzymać. Mam dużo swoich zdjęć. - zaśmiałam się.
- W domu mam jeszcze więcej. Tutaj jest też parę naszych. Nie mieliśmy nigdy żadnych wspólnych zdjęć.
- Dziękuję. - uśmiechnęłam się do niego. - Może usiądziesz?
- Nie, przyszedłem tylko przynieść ci zdjęcia i pożegnać się. - odgarnął mi włosy za ucho. - Zobaczymy się za jakieś dwa tygodnie.
- Miłej podróży. Pozdrów Nicole.
Chwilę później mój ojciec wyszedł, a ja poszłam do kuchni. Nastawiłam ekspres do kawy i wyciągnęłam swój ulubiony ciemny kubek. Usiadłam na parapecie, opierając nogi na krześle stojącym obok. Wyciągnęłam kilka fotografii z papierowej koperty i zaczęłam je szybko przeglądać. Jedna z nich w szczególności przyciągnęła moją uwagę. Nie mogłam się ruszyć, wydusić z siebie ani jednego jęku. Cud, że nie przestałam oddychać.

Na jednym ze zdjęć zobaczyłam siebie i Dennisa, synka siostry Nicole. Mały przyczepił się do mnie, przesiedział obok mnie praktycznie całe wesele. Nic dziwnego, skoro był tam jedynym dzieckiem. Nie mam pojęcia, co go akurat do mnie przyciągnęło, ale kompletnie nie przeszkadzało mi jego towarzystwo i ciągłe zadawanie pytań. Był słodkim dzieciaczkiem.

Kiedy musiał już jednak wracać do domu i przytulił mnie na pożegnanie, jego mama uśmiechnęła się promiennie i stwierdziła, że pewnie jestem wspaniałą mamą. Nic jej nie odpowiedziałam.

Odłożyłam zdjęcia na bok i wybuchnęłam płaczem. Nie byłam wspaniałą mamą. Tak naprawdę to w ogóle nie byłam mamą. Matka nie patrzy z obrzydzeniem na swoje dziecko, nie boi się wziąć go na ręce. Nie kochałam Kendalla. Nie czułam z nim żadnej więzi, żadnego instyktu macierzyńskiego. To było dziecko Jamesa, nie moje.

Zawsze wydawało mi się, że utarta pierwszej ciąży to był jakiś znak. Że tacy ludzie jak ja i Devon nie mogą mieć dzieci, że kompletnie się do tego nie nadajemy i ktoś tam z góry chciał oszczędzić cierpienia temu małemu stworzonku. Czułam się beznadziejnie jako kobieta i partnerka.

Tak naprawdę w głębi serca powtarzałam sobie, że kiedyś chcę zostać mamą. Takie myśli pojawiły się kiedy byłam już z Devonem, ale nasiliły się, kiedy zaczęłam spotykać się z Tylerem i myślałam, że w końcu zaczynam normalnie żyć. Z tą różnicą, że Tyler nienawidził dzieci i nigdy nie chciał ich mieć. 

Chciałam wyprowadzić się w ciche i spokojne miejsce, gdzie nikt mnie nie zna. Gdzie mieszkałabym z moim mężem. Gdzie niczym bym się nie przejmowała, chodziła boso po trawie, piła wieczorami mrożoną herbatę na werandzie. Patrzyłabym z okna jak moje dziecko bawi się z psem na podwórku, codziennie rano odprowadzałabym je do przedszkola, a ono obejmowałoby mnie swoimi małymi ramionkami i mówiło: "kocham cię, mamusiu, przyjdź po mnie szybko". 

Tak. Kiedyś bardzo chciałabym założyć własną rodzinę. Z kimś, kogo naprawdę kocham. I z kimś, kto kocha mnie.

James

Jęknąłem głośno, kiedy dźwięk budzika rozniósł się po całym pokoju hotelowym. Odrzuciłem poduszkę na bok i spojrzałem na młodą dziewczynę leżącą obok mnie. Jak ona miała na imię? Claire, Clarissa? Już nie pamiętam. Przetarłem ręką oczy i podniosłem słuchawkę telefonu. Wykręciłem numer do mojej siostry. Odebrała po kilku sygnałach.

- Słucham?

- Cześć, jak tam?

- Pracuję. - warknęła. Deanna była dekoratorką wnętrz. Większością wszystkich swoich projektów zajmowała się w domu.

- Nie będę ci przeszkadzał... co u małego?

- Miło, że się zainteresowałeś. Nie dzwoniłeś od dwóch tygodni.

- Nie zawsze mam czas i siłę, żeby dzwonić... - nagle poczułem delikatne dłonie na moich ramionach. Odwróciłem sie w bok i zobaczyłem moją fankę, której imienia nadal nie pamiętałem. Pocałowała mnie w szyję, a ja złapałem ją lekko za rękę,

- Ktoś jest z tobą?- spytała nagle moja siostra.

- Nie...

- Przecież słyszę.

- No, Lars ze mną siedzi... - rzuciłem obojętnie. - Co u Kendalla?

- Zaczął ząbkować. Nie ma apetytu, płacze, bolą go dziąsła. W nocy miał gorączkę. Emily wzięła go rano do swojego łóżka, niedawno zasnął.

- Mam nadzieję, że jak przyjadę to już będzie miał kilka ząbków.

- James...

- Muszę już kończyć, postaram się zadzwonić wieczorem. Kocham cię. - odłożyłem słuchawkę, żeby nie słuchać już jej narzekań. Spojrzałem na drobną brunetkę, która przeczesywała palcami swoje kręcone włosy.

- Fajnie, że jestem Larsem.

- Chyba musisz się powoli zbierać, niedługo jadę na wywiad.

Wstałem z łóżka, a ona owinęła się kołdrą.

- Zobaczymy się jeszcze?

- Wieczorem już mnie tu nie będzie, kochanie. - uśmiechnąłem się złośliwie i wciągnąłem na siebie jeansy. - Powinnaś już wracać do swojego faceta. Nie mam zamiaru znowu chować się przed chłopakami, mężami i narzeczonymi.

- Nie mam męża. - oznajmiła spokojnie.

- Nieważne. Idź już sobie, spieszę się.

Dziewczyna westchnęła cicho. Mimo wszystko bez problemów ubrała się, wzięła ode mnie autograf i wyszła, z nadzieją że jeszcze kiedyś się spotkamy. Może kiedyś.

Założyłem koszulkę i spakowałem wszystkie swoje rzeczy. Dzisiaj wieczorem mieliśmy lecieć do Montrealu. Zszedłem do hotelowej restauracji, gdzie przy jednym ze stołów dostrzegłem Kirka.

Ten dzień rozpoczął się wspaniale. Uwielbiam życie w trasie koncertowej.