Carpe Diem Baby 2 - rozdział 4.

Dave
Oparłem się o futrynę i patrzyłem, jak Diana pakuje swoje rzeczy. Travis był w pokoju razem z nią, zbierał swoje zabawki i wrzucał je do walizki.
- Diana... - odezwałem się w końcu.
- Cicho.
- Nie zostawiaj mnie.
- Naucz się wreszcie odpowiedzialności. - wstała i podeszła do szafy, żeby wyciągnąć resztę ubrań. - Nie mamy przez ciebie gdzie mieszkać.
- Mogę zadzwonić do tego właściciela i powiedzieć, że na razie się nie przeprowadzamy i chcemy jeszcze trochę zostać w starym mieszkaniu...
- Tylko szkoda, że powiedziałeś właścicielowi, że może sobie szukać już nowych lokatorów, bo my się wyprowadzamy. Za tydzień wprowadza się tu dwóch studentów, z którymi właściciel podpisał już umowę.
Westchnąłem cicho. Byliśmy w ciemnej dupie. Nie chciałem, żeby Diana wyjeżdżała. Obiecaliśmy sobie, że kiedy się przeprowadzimy, Travis pójdzie do przedszkola, a ona wróci do pracy. Teraz nawet o tym nie myślała. Nie mogłem jej zatrzymywać. Gdyby została ze mną i musiała razem z dzieckiem spać na podłodze w pustym niewyremontowanym mieszkaniu, czułbym się po prostu źle.
- Nie jesteś już sam, Dave. - wyrwał mnie z zamyślenia głos mojej dziewczyny. - Dorośnij w końcu.
Kiwnąłem od niechcenia głową i spuściłem wzrok. Niecałą godzinę później zawiozłem ich na lotnisko, chociaż tyle mogłem zrobić. Diana nie robiła już żadnych scen, tylko pożegnała się ze mną i powiedziała, że zadzwoni, gdy będą już na miejscu. Pomachałem im jeszcze, kiedy przechodzili przed odprawę i wróciłem do mieszkania.
Usiadłem pod ścianą i podparłem twarz na dłoniach. Patrzyłem na wszystkie moje nierozpakowe rzeczy, kartony i meble owinięte folią. Musiałem na jakiś czas się do kogoś wprowadzić. Postanowiłem iść do mojej matki. Nie widziałem się z nią od ponad miesiąca, ale nie miałem zamiaru dzwonić do niej i prosić o nocleg. I tak pewnie nie było jej w domu.
Wziąłem trochę moich rzeczy i pojechałem do mojego domu rodzinnego w dzielnicy Brentwood. Od paru lat bardzo rzadko bywałem w tych okolicach.
Zaparkowałem na podjeździe i wyszedłem z samochodu. Zsunąłem z nosa okulary przeciwsłoneczne i rozejrzałem się po ulicy. Nic się tu nie zmieniało. Podszedłem do drzwi mojego domu i zapukałem głośno. Nie dlatego, że byłem kulturalny, tylko nie chciałem przypadkiem wejść i zobaczyć jak moja matka uprawia seks ze swoim facetem. Ludziom w jej wieku powinni tego zakazywać.
Po chwili drzwi otworzyły się i zobaczyłem w nich faceta po pięćdziesiątce, z kilkudniowym zarostem na twarzy, który zapinał właśnie koszulę. Pierwszy raz widziałem go na oczy.
- Kim pan jest? - spytałem.
- A pan?
- Mieszkam tu! To znaczy, mieszkałem.
- Były facet Christine?
Aż się wzdrygnąłem.
- To moja matka!
Wyminąłem go i wszedłem do środka. Moja matka akurat wychodziła z kuchni. Była w samej bieliźnie, a swoje tlenione na blond włosy miała rozczochrone.
- Chryste, ubierz się! - krzyknąłem, rzucając moją walizkę na podłogę.
- Co tu robisz?! Nie zapraszałam cię! - zaskrzeczała w moją stronę.
- Mam mieszkanie w remoncie, muszę tu pomieszkać jakiś czas. - usiadłem na kanapie i wziąłem do ręki butelkę piwa, która stała na stole. Napiłem się. Zauważyłem, że gość mojej matki mi się przygląda. - Co to za koleś?
- Mark. Twój ojciec.
- Miesiąc temu to Richard był moim ojcem!
- Już z nim nie jestem.
Nigdy nie poznałem mojego ojca. Podejrzewam, że moja matka sama nie wie, kto nim jest. Zmieniała facetów jak rękawiczki, nie pamiętam już nawet, do ilu kolesi w dzieciństwie mówiłem razem z siostrami: "tato". Każdy tatuś znikał po góra kilku miesiącach, a po paru dniach pojawiał się nowy.
- Świetnie. Cześć tato! - pomachałem w jego stronę i z hukiem odstawiłem butelkę.

Kirk
Ponieważ następnego dnia musiałem być godzinę wcześniej niż zwykle w pracy, postanowiłem się wcześniej położyć. Marty siedział jeszcze w salonie i oglądał telewizję. Poszedłem do swojego pokoju, jak zawsze uchyliłem okno, rozebrałem się i położyłem do łóżka. Nie miałem problemu z zaśnięciem.
Jakiś czas później ze snu wyrwał mnie hałas. Podniosłem się lekko i rozejrzałem zamglonym spojrzeniem po ciemnym pomieszczeniu. Wziąłem do ręki zegarek, który wskazywał trzecią w nocy. Myślałem, że to Marty znowu nie może spać i się trzaska po mieszkaniu, więc zignorowałem to. Ułożyłem wygodnie głowę na poduszce i przykryłem się po szyję kołdrą. Parę minut później usłyszałem, jak ktoś wchodzi do mojego pokoju. I to wcale nie był Friedman.
- Z tą kobietą szlag mnie niedługo trafi, niech się lepiej weźmie do roboty, a nie próbuje dzieci wychowywać. Kto ją w ogóle prosił żeby mnie rodziła, czy ja się pchałem na ten świat? Egoistka, nigdy już tam nie wrócę.
Odwróciłem się.
- Dave?
- Co?!
- Co ty tutaj robisz o tej porze?! Jak w ogóle wszedłeś?!
- Wiem, gdzie trzymacie klucz. - zaczął wywalać moje ubrania z szafek.
- Co ty wyprawiasz?!
- Jestem zły na matkę! Pokłóciliśmy się, spakowałem się i jestem.
- Wprowadzasz się tutaj?!
- A gdzie mam się wprowadzić?!
W tym samym momencie do mojego pokoju wszedł Marty. Popatrzył ze zdziwieniem na Dave'a, a potem na mnie.
- Co on tu robi?
Wzruszyłem ramionami i głośno westchnąłem.
- Moja matka działa mi na nerwy. - wyjaśnił Dave, wpychając swoje rzeczy do moich szuflad.
- O co się znowu pokłóciliście? - dopytywał Friedman, siadając na moim łóżku.
- Powiedziała dzisiaj, że idzie na chwilę do sklepu, więc powiedziałem żeby kupiła mi pieczonego kurczaka. I czekałem, czekałem, czekałem, czekam dalej, aż w końcu trzy godziny później przychodzi matka, z zimnym kurczakiem i nowym tatuażem.
- Sam mogłeś iść po tego kurczaka.
- Zróbcie mi coś do jedzenia, nie jadłem kolacji.
- Niech Kirk ci zrobi.
- Słucham? - spojrzałem w jego stronę. - Za trzy godziny wstaję do pracy. Powinienem jeszcze spać i odpoczywać.
- A ja za cztery, no i co? Zresztą, to ja dzisiaj zmywałem naczynia, a ty nic nie zrobiłeś.
- Wróciłem po 18:00 z pracy!
- Dobra, sam sobie coś zrobię. - mruknął Dave i wyszedł, zostawiając nas samych, znowu kłócących się z byle powodu.

***

Mustaine mieszkał z nami od prawie tygodnia. Miałem już różnych współlokatorów, ale żaden z nich nie był taki jak Dave. Marty czy Lars, z którym mieszkałem parę lat temu przez kilka miesięcy, byli przy nim aniołami. To musiało się w końcu skończyć. Musiałem w końcu zadzwonić do jego matki i powiedzieć jej, żeby go stąd zabrała.
- Ej. Dave! - wyszedłem z mojego pokoju z talerzem w dłoni. Dave leżał na kanapie w salonie, owinięty kocem i oglądał Headbangers Ball na MTV. Odwrócił się na chwilę łaskawie w moją stronę, a po chwili znów wlepił wzrok w ekran.
- Cześć Kirk.
- Możesz mi powiedzieć co te niedojedzone tacos robią w moim łóżku?
- Nie dokończyłem ich jeść, dawaj. - podniósł się w końcu i wyrwał mi talerz z ręki.
- Łóżko to moje miejsce do spania, a nie na twoją meksykańską fiestę.
- Słuchaj, rozumiem twoją frustrację...
- Patrz co znalazłem na podłodze w salonie, a nie w koszu na pranie. - poszedłem do łazienki i wróciłem z jego bokserkami. Dave był niewzruszony. W tym samym momencie ze swojego pokoju wyszedł Marty, który zaczął grzebać po szafkach.
- Kirk, gdzie moje orzechy?
- Nie wiem. Tam gdzie zawsze.
- No ale nie ma ich... - zaczął chodzić nerwowo po salonie.
- Ja je sobie wziąłem. - odezwał się Dave.
- Co kurwa?! - wydarł się Friedman w jego stronę. - To były moje orzechy!
- Kot Kirka też je jadł.
- Co?! - teraz to ja kzyknąłem. - Dałeś kotu orzechy?!
- I co z tego?
- A jakby był uczulony i dostał wstrząsu anafilaktycznego?! Co byś wtedy zrobił?!
Dave wybuchnął śmiechem.
- A to by było złote. Śmiałbym się.
- Słuchaj, jeśli chcesz tu zostać, to koniec karmienia mojego kota i jedzenia etnicznego żarcia w moim łóżku.
- I koniec z wpierdalaniem moich orzechów. - wtrącił się Marty.
- I koniec z bokserkami na podłodze.
- Tak? - Dave popatrzył na nas z kamiennym wyrazem twarzy. Wstał i odrzucił puchaty koc na bok. - Jak sobie chcecie. Wychodzę na imprezę, więc będziecie mieć mnie z głowy.
- Znowu się do kogoś wprosisz na krzywy ryj?! - krzyknąłem, kiedy zniknął za drzwiami mojego pokoju. Po paru minutach wyszedł, w obcisłych jeansach i koszulce Motorhead. Ubrał swoje buty i chwycił skórzaną kurtkę. Złapał za klamkę drzwi i spojrzał na mnie kpiąco.
- W porównaniu do ciebie, mnie każdy chce na swoim melanżu. - powiedział i wyszedł, trzaskając drzwiami.
Przynajmniej mieliśmy go z głowy na kilka godzin.