Carpe Diem Baby 2 - rozdział 6.

dziękuję za grubo ponad 100 000 wyświetleń, które styknęło jakoś w tamtym tygodniu.

Nick
- Powinniśmy już zacząć wszystko powoli kupować. Łóżeczko, butelki, pościel, wózek... mamy jedynie trochę ubranek, które dostałam. - poinformowała mnie Shanell, poprawiając swoje okulary przeciwsłoneczne. Odprowadzałem ją na jogę. Przechodziliśmy właśnie przez MacArthur Park, gdzie było pełno dzieci i turystów.
- Tak, zaczniemy się już rozglądać. - powiedziałem, patrząc zamyślony przed siebie.
- Wiesz... tak właściwie ten pokój to była moja garderoba. Trzymam tam większość swoich ubrań. Jedynie Nelly tam spała, jak do nas przychodziła. Ona teraz będzie spała w salonie, a co ja zrobię z tymi wszystkimi rzeczami, skoro to będzie pokój dziecka?
- Jakoś to zorganizujemy, nie martw się.
- Potrzebujemy nowego mieszkania. - spojrzała na mnie z boku. - Większego.
- Shan, zbyt dużo na nas zrzucasz. Poczekajmy, aż urodzi się maleństwo. Jemu trzeba będzie poświęcić najwięcej uwagi, a nie przeprowadzce. - zatrzymałem się. Złapałem ją za dłonie i popatrzyłem na nią. - Dziecko będzie teraz najważniejsze. Twoje rzeczy damy na przechowanie paru osobom, które mają trochę wolnego miejsca u siebie, a jak już uporządkujemy wszystkie sprawy i przyzwyczaimy się do nowej roli, w szczególności ty, zaczniemy czegoś szukać. Tak?
- Dobrze... - powiedziała cicho i przytuliła się do mnie. Złapałem ją za rękę i szliśmy dalej. Tym razem Shanell nie mówiła o ciąży i ubrankach dla dziecka, tylko o kontrakcie, który miała podpisać kiedy urodzi. Moja dziewczyna już jakiś czas temu zapowiedziała mi, że po porodzie robi sobie jedynie dwa miesiące przerwy. W tym czasie przejdzie też na dietę i wznowi treningi, a potem od razu wraca do pracy. Niezbyt mi się to podobało. Wolałem, żeby odpuściła sobie z tym wszystkim co najmniej na rok. Ale wiedziałem też, że Shan i Ryan nigdy się na to nie zgodzą. W tym czasie była jedną z najbardziej pożądanych modelek w branży, praktycznie każdy chciał z nią pracować. Zdawałem sobie również sprawę z tego, że za parę lat to wszystko zdecydowanie zwolni. Nie jest to praca na całe życie. Chciałem, żeby jak najlepiej wykorzystała swoją szansę. Chciałem, żeby była szczęśliwa. Byłem z niej strasznie dumny.
W pewnym momencie dostrzegliśmy jakieś dziecko biegnące w naszą stronę. Dzieciak mógł mieć może z sześć lat, miał ciemne blond włosy, koszulkę z nadrukiem z jakiejś kreskówki i poobdzierane kolana. Wręcz rzucił się na mnie i przytulił się do mojej nogi. Shan odsunęła się na bok i patrzyła na nas ze zdziwieniem.
- Tato! - krzyknął, jeszcze bardziej ściskając moją nogę. Byłem w szoku. Pierwszy raz widziałem tego bachora na oczy. Spojrzałem wielkimi oczami na moją dziewczynę, która zmarszczyła brwi i splotła ręce na piersiach.
- No proszę, ile twoich dzieci jeszcze przede mną ukrywasz?
- Ale... ale ja nie wiem o co chodzi! Odsuń się... - próbowałem odepchnąć tego dzieciaka, ale owinął się wokół mnie jak bluszcz.
- Ciekawe ile kobiet przede mną zapłodniłeś.
- Shanell! Odsuń się... nie znam cię. No kurwa mać!
Shan chciała już odejść, ale w tym samym momencie podbiegła do nas kobieta w średnim wieku. Próbowała odciągnąć ode mnie tego małego potwora.
- Vincent, co ty wyprawiasz?!
- Chcę do taty.
- Nie jestem twoim ojcem, do cholery!
- Vincent, zostaw pana, idziemy do domu. - odezwała się jego matka, ciągnąc go za rękę. Ten jak na złość jeszcze bardziej przyssał się do mnie. Jak pijawka.
- Pod warunkiem, że tata pójdzie z nami.
Spojrzałem błagalnym wzrokiem na Shan, która zirytowana stała z boku.
- Miałeś przede mną tyle dziewczyn, że nawet nie pamiętasz ilu zrobiłeś dziecko? - spytała wrednie. Ta bezczelna baba jeszcze zamiast odciągnąć dziecko ode mnie, stała obok i słuchała jak się kłócimy.
- Przysięgam, że nie mam pojęcia o żadnym dziecku... Miałem wiele lasek, było ich naprawdę dużo, nawet nie pamiętam ile dokładnie. Ale to chamskie z ich strony, że nie powiedziały mi, gdy zaszły ze mną w ciąże.
- To chamskie z twojej strony, że je zapłodniłeś i zostawiłeś. Ja będę następna?
- Shanell...
- Zamknij się. Sama dojdę na jogę, nie musisz mnie odprowadzać.
Popatrzyła na mnie z pogardą i odeszła. Zapomniałem nawet o matce tego bachora. Dopiero jej przeprosiny wyrwały mnie z zamyślenia. Nawet jej nie słuchałem. Odsunąłem się od dziecka, które mnie w końcu puściło i spojrzałem na kobietę ze złością w oczach.
- Na pani miejscu trzymałbym tego potwora na smyczy. - oznajmiłem szczerze. Zaraz po tym odszedłem, nie czekając na żadną odpowiedź i marne tłumaczenia.

Kirk
Niechętnie otworzyłem drzwi mieszkania. Wizja Dave'a siedzącego przed telewizorem wśród porozrzucanych ubrań i pustych pudełek po pizzy niezbyt mnie tu przyciągała. Dzisiaj w pracy zadzwoniłem do jego mamy i poprosiłem ją, żeby nas odwiedziła i przemówiła mu do rozsądku. Niezbyt chętnie się zgodziła.
Wszedłem do środka i rozejrzałem się. Zdziwiłem się, ponieważ w salonie panował względny porządek. Poszedłem dalej. W kuchni dostrzegłem Dave'a, który stał przy blacie kuchennym. Spojrzał na mnie i wziął do ręki talerz.
- Witaj w domu. Zrobiłem ci kanapkę. - oznajmił i podał mi kromkę chleba posmarowaną masłem orzechowym.
- Słuchaj, naprawdę sądzę że powinieneś...
- W życiu. - przerwał mi chłodno.
- To twoja matka.
- Wiesz, że ona nigdy nie pochwaliła przy mnie Megadeth?
- Przestań, na pewno...
- Albo jak miałem sześć lat to straszyła mnie, że odda mnie do domu dziecka, bo zwymiotowałem w samochodzie jej chłopaka.
- Ale...
- Słuchaj, jeśli nie chcecie mnie tutaj to spoko, pójdę do kogoś innego, ale nie wró...
Nie dokończył, ponieważ przerwało mu walenie do drzwi. Popatrzyłem na Mustaine'a i uśmiechnąłem się krzywo.
- Proszę! - krzyknąłem donośnie.
Drzwi otworzyły się z hukiem, a ja otworzyłem gębę ze zdziwienia. Zupełnie inaczej wyobrażałem sobie jego matkę. Dave nie był do niej ani trochę podobny. Była średniego wzrostu panią koło pięćdziesiątki, z włosami tlenionymi na blond i makijażem, którego nie powstydziłaby się gwiazda porno. Miała na sobie proste wytarte jeansy i czarną koszulkę na ramiączkach, która odsłaniała jej pomarszczony dekolt.
- Mama?! - jeknął Dave.
- Wiem kim jestem. - odparła, wchodząc do mieszkania. Miała nieprzyjemny głos. Można było w nim wyczuć wyższość i niechęć do każdego człowieka.
- Kirk, zaprosiłeś tu moją matkę? - Dave spojrzał na mnie z wyrzutem.
- Musicie się pogodzić.
- Niczego od niej nie chcę!
- Nie zasługujesz na mnie! - wtrąciła się pani Mustaine. Dave spojrzał na nią, marszcząc brwi. Podszedł bliżej.
- Po co mi takie zużyte próchno jak ty?
- Ślicznie. Dobrze się przyjrzyj swojej przyszłości mały, taką będziesz miał żonę.
- Moja przyszłość ma się dobrze.
- Kto ci tak powiedział? Twój kurator sądowy?
- Ja przynajmniej dzwonię do mojego kuratora. - prychnął i zaplótł ręce na piersiach.
- Mógłbyś się umyć.
- Mogłabyś wyremontować mi łazienkę w mieszkaniu.
Spojrzeli na siebie z nienawiścią w oczach. Rozmowa nie szła im najlepiej, ale było w miarę spokojnie. Do czasu. Christine, bo tak miała na imię mama Dave'a, zamiast spakować jego graty i go stąd zabrać, zaczęła mu wszytko wypominać. Mustaine, zamiast to olać, jak zawsze dał się sprowokować.
- Ej Dave, pamiętasz kiedy miałeś 10 lat i powiedziałam, że Sparky uciekł?
- Ta.
- Sprzedałam go. - odpowiedziała z rozbrajającą szczerością.
- O mój Boże. Sprzedałaś psa?!
- Obcokrajowcom.
- A chcesz wiedzieć dlaczego ten dziany doktor do ciebie nie dzownił?
- Shawn?
- Powiedziałem mu, że zginęłaś w wypadku samochodowym.
Jego matka nie mogła złapać oddechu. Miałem wrażenie, że zaraz się na niego rzuci.
- Dosyć... - odezwałem się w końcu, żeby załagodzić sytuację. - Każdy zrobił coś, z czego nie jest dumny. Jak na przykład sprzedanie zwierzątka czy niszczenie szans matki na nowy związek...
- Jak mogłaś sprzedać mojego psa?! - wydarł się Dave. - Już mogę wybaczyć ci to, że nie chciałaś mnie odbierać z komisariatu kiedy zgarniała mnie policja, ale to, że oddałaś obcym ludziom moje zwierzątko?! Nigdy!
- A ty całe życie rujnowałeś moje związki! Przećpałeś nawet moje pierścionki zaręczynowe!
- I tak ci nie były potrzebne, nigdy nie brałaś ślubu!
Westchnąłem i odsunąłem się od nich. Pokręciłem głową i z daleka obserwowałem, jak się kłócą. Wiedziałem, że Dave pochodzi z rozbitej rodziny, nigdy nie wspominał o rodzicach. Wiedziałem tylko, że nie zna swojego ojca i nie dogaduje się z matką, czasami wspominał o siostrach, z którymi widywał się tylko przy jakichś większych okazjach. Ale nie sądziłem, że wychował się w takiej patologii. Nigdy bym nie przypuszczał, że matka może tak traktować swoje dziecko. Nie chciałem usprawiedliwiać Dave'a, bo sam nigdy nie był święty i niczego swojej mamie nie ułatwiał, ale to właśnie ta kobieta przyczyniła się do tego, że Mustaine dzisiaj jest jaki jest. Narkotyki, awantury, niechęć do ludzi, ciągłe zmiany dziewczyn. W miarę ustabilizował się dopiero wtedy, kiedy podpisał umowę o pracę i poznał Dianę, która sama bała się związku z nim i przez długi czas się wahała, czy w ogóle powinna dać mu szansę.