Unnamed Feelings - rozdział 2.

dziękuję za komentarze i miłe słowa. :) odpowiedziałam na maila, ale odpowiem też tutaj, że sceny erotyczne pojawią się, ale dopiero później, no i w opowiadaniu wystąpią jeszcze Megan i Judy. reszta (czyli Roxxi, Melanie i Jamie) pojawią się dopiero w następnym. zapraszam na drugi rozdział, a kolejnego można się spodziewać w przyszłym tygodniu. :D

Po lunchu...
- W ogóle się dzisiaj nie wyspałem. Muszę się dzisiaj wcześniej położyć. - powiedział Lars do Jasona, który skinął głową i starał się zsynchronizować z resztą chłopaków. Do tej pory było dobrze.
Chłopcy szli wzdłuż zatłoczonego korytarza do swoich klas.
- Jase, co masz teraz?
Chłopak wyciągnął z książek, które niósł, papier z harmonogramem.
- Mam literaturę, sala 21. - odpowiedział, patrząc na Larsa.
- To oznacza, że mamy wspólną klasę. - ucieszył się. - Ty, ja... Dave... i Marty.
- Ugh... - zniesmaczył się Jason. Nie przepadał za dwoma ostatnimi imionami.
Kiedy szli wzdłuż korytarza, pewien chłopak przechodzący obok Jamesa popchnął go. James natychmiast się odwrócił i pobiegł za nim. Szarpnął go za koszulkę i pchnął na szafki.
- Chciałbym zobaczyć, jak robisz to ponownie. - wycedził przez zęby.
- To się więcej nie powtórzy. - odpowiedział przestraszony chłopak. James puścił go i wrócił do chłopaków.
- Dobrze jest mieć kogoś takiego jak Jaymz wokół siebie. - zwrócił się Lars do Jasona, a ten skinął głową. Patrzył się na chłopaków i nie zwracał uwagi na to gdzie idzie, aż wpadł na kogoś i wypadły mu książki z rąk. Tak samo jak dziewczynie, na którą wpadł.
- Przepraszam! Pomogę ci. - zaproponował, pochylając się, żeby podnieść jej książki. - Powinienem uważać jak chodzę, a nie słuchać Larsa i... - Jason spojrzał nagle na osobę, na którą wpadł. Jego serce przyśpieszyło swój rytm, kiedy zobaczył cheerleaderkę, która wcześniej się do niego uśmiechała. Uniosła spojrzenie na Jasona i wyciągnęła ręce, aby odebrać książki. Oddał je, tępo się w nią wpatrując.
- Dzięki. - odpowiedziała, poprawiając torebkę na ramieniu. - My się chyba nie znamy... - dodała, patrząc na niego.
Była dosyć wysoka. Miała długie brązowe włosy. Jej usta były pełne, a oczy duże i niebieskie. Szybko dostrzegł również jej kolczyk w nosie.
- Eee... Nazywam się Jason Newsted, jestem tutaj nowy. - powiedział, patrząc na jej nos.
Dziewczyna roześmiała się, a on po raz kolejny spojrzał na jej kolczyk.
- Miło cię poznać, Jase. Jestem Shanell Evans. - oznajmiła i podała mu rękę.
- Czy to boli? - spytał, ale spojrzał na jej łańcuszek na szyi.
- Boli? Co takiego?
- Twój piercing.
- Aaa, to. Tylko przy przebijaniu. - powiedziała i spojrzała na zegar. - Muszę iść na lekcję.
- O tak, ja też... Literatura. - przypomniał sobie i spojrzał w jej oczy.
- Do następnego razu, Jase. - uśmiechnęła się i odeszła.
Jason stał chwilę bez ruchu, ale kiedy zadzwonił dzwonek Lars pociągnął go za sobą.
- Mam nadzieję, że nie podobasz się Shanell Evans... - powiedział Kirk, unosząc brwi.
- To jest dziewczyna Sebastiana. Uwierz, nie chcesz konkurować z Sebastianem. - dodał James.
- Dlaczego?
- Uwierz mi. - powiedział Lars, wchodząc z nim do sali po pożegnaniu reszty.
Sala była już pełna. Lars poszedł do miejsca, które było w środkowym rzędzie. Dave i Marty siedzieli obok siebie, na samym początku. Jason poszedł na tył sali, gdzie było jedyne wolne miejsce. Kiedy usiadł, reszta klasy odwróciła się w jego stronę. Otworzył książkę do literatury na zdjęciu Szekspira.
Drzwi otworzyły się i nauczyciel wszedł do klasy. Od razu zauważył Jasona.
- Widzę, że mamy nowego ucznia...
Po prezentacji i rozmowie o zajęciach, nauczyciel rozpoczął lekcję.
- "Być albo nie być. Oto jest pytanie". Ktoś wie, jaka postać to powiedziała? - spytał nauczyciel, patrząc po klasie. Jason rozejrzał się. Nikt nawet nie raczył słuchać. Dave ciągle poprawiał swoją koszulkę, Marty patrzył w sufit i huśtał się na krzesełku, a Lars obgryzał paznokcie.
- Panie Ulrich, chcesz odpowiedzieć? - zapytał nauczyciel.
Lars zdezorientowany podniósł wzrok znad paznokci. Rozejrzał się i podrapał w głowę.
- Hmm... Abraham Lincoln?
- Nie. Ktoś jeszcze? Pan Mustaine?
- Nie mam pojęcia - powiedział Dave, wzruszając ramionami.
Potem Jason podniósł rękę.
- Tak, panie Newsted?
- To są słowa Hamleta. - odpowiedział, a klasa odwróciła się do niego.
- Tak. Bardzo dobrze. - pochwalił go nauczyciel i zapisał Hamlet na tablicy.
Jason uśmiechnął się, zadowolony z siebie. Rozejrzał się po klasie i zobaczył Dave'a posyłającego w jego stronę wrogie spojrzenie. Czy zrobił coś złego?

***

- To był męczący dzień. - powiedział Jason po opuszczeniu szkoły.

- Opowiedz mi o tym. - zaproponował Kirk. - Zaczynam robić się głodny.

- Nie jadłeś nic? - spytał Jason patrząc na Kirka, kiedy szli przez szkolną ścieżkę.

- Zapomniałem śniadania. Dobra, lecę, tam jest mój ojciec. Trzymajcie się chłopaki. - powiedział Kirk i skinął na nich ręką, zanim wsiadł do auta. Kiedy samochód odjechał, Jason spojrzał na chłopców.

- A wy nie idziecie? - spytał, widząc ich stojących w jednym punkcie.

- Nie, moja mama ma po nas przyjechać. Mieszkamy na tej samej ulicy. - oznajmił James. - Sorry...

- Nie ma problemu. Do zobaczenia jutro. - pożegnał się Jason i poszedł wzdłuż ulicy.

Po kilku minutach podjechał do niego samochód. Drzwiczki otworzyły się i zobaczył Dave'a.

- Cześć, Jeffrey. - przywitał się, wychodząc.

- Jestem Jason...

- Ups... - mruknął pod nosem, śmiejąc się. - Podrzucić cię do domu?

- Jeśli mógłbyś...

- Nie ma problemu. Wskakuj. - zachęcił go. Weszli do środka, odpalił silnik i ruszył. - Mieszkasz daleko?

- Jakieś trzy przecznice stąd, jeśli nie jestem w błędzie. - odparł niepewnie i spojrzał na Dave'a. Jego włosy były gęste, faliste i długie. To był dziwny kolor: jasny odcień pomarańczy. Miał piwne oczy i długie rzęsy. Podobnie jak James, był naprawdę wysoki.

- Co? - spytał Dave, widząc utkwione w siebie spojrzenie Jasona.

- Nie, nic... Tylko myślę o dzisiejszym dniu. - odpowiedział, patrząc w innym kierunku.

- Co sądzisz o tych chłopakach?

- Masz na myśli moją grupę? Cóż, są bardzo fajni i...

- Co sądzisz o Larsie? - przerwał mu.

- Lars? Jest słodki. I zabawny.

- Gdybyś wiedział o nim więcej...

- Na przykład?

- Żadna panienka go nie chce. Zaprosił połowę drużyny cheerleaderek na randki, ale żadna się z nim nie umówiła.

Jason zmarszczył brwi.

- I że James... sypia tylko ze swoimi dziewczynami, nie lubi przygód na jedną noc... - kontynuował Dave.

- Co z tego? - zadał sobie w myślach to pytanie Jason.

- I że Kirk... - rozpoczął Dave, ale chłopak przerwał mu.

- O, tutaj. To mój dom. - oznajmił

Dave zatrzymał się, a Jason wysiadł.

- Pamiętaj, że zawsze możesz do mnie przyjść, jak będziesz się nudził z tymi frajerami. Trzymaj się. - pożegnał się i odjechał.

Chłopak przewrócił oczami. Wszedł do domu i położył plecak na podłogę.

- Jak było w szkole, Jase? - zaciekawiła się matka, odrywając wzrok od jeszcze nierozpakowanych rzeczy.

- Dziwnie. - odpowiedział i poszedł do swojego pokoju.