The Unforgiven - rozdział 41.

Susie
- Dziękuję za pomoc... - powiedziałam do młodej pielęgniarki, która pomagała mi wracać z badań. Moja noga nie była w najlepszym stanie, musiałam chodzić o kulach. Uśmiechnęła się i otworzyła drzwi od mojej sali. Na szafce obok łóżka leżał kolejny wielki bukiet kwiatów.
- Niedługo zabraknie wazonów w szpitalu na wszystkie pani kwiaty. - odezwała się pielęgniarka. Zaśmiałam się cicho. Nie zgadzałam się na żadne spotkania, bo nie chciałam żeby ktokolwiek widział mnie w takim zdanie, a tym bardziej żeby jakieś moje zdjęcie znalazło się w gazecie. Więc kiedy w recepcji tylko zobaczyli kuriera z kwiatami czy listonosza ze stosem listów od razu kierowali ich do mojej sali. Dostawałam mnóstwo prezentów i życzeń od fanów, od mojego ojca i Nicole, od Alana, od Riley, innych koleżanek i kolegów z branży... to było naprawdę bardzo miłe i podnosiło mnie na duchu. Przez całe swoje życie nie dostałam tylu listów co teraz...
Kiedy pielęgniarka wyszła i zamknęła za sobą drzwi, wzięłam do ręki karteczkę, która był w bukiecie.

Szybkiego powrotu do zdrowia. 

Kochamy cię.

                                   Dennis.

Uśmiechnęłam się. Myślałam, że dzieciak już o mnie zapomniał. To było tak cholernie słodkie.

Te wszystkie listy i wiadomości tylko motywowały mnie do tego, żeby walczyć i nie poddawać się. Żeby zmienić swoje życie. Żeby być w końcu szczęśliwą.

Jakieś kilka minut później usłyszałam pukanie. Odłożyłam liścik na bok. Drzwi otworzyły się i zobaczyłam w nich Jamesa. Odwróciłam wzrok i wlepiłam go w ścianę.

- Dobrze, że jesteś. Chcę porozmawiać.

Bez słowa usiadł obok mnie.

- Nie możemy nadal być razem... jesteśmy zbyt toksyczni w stosunku do siebie.
James nic nie odpowiedział. Wiedział, że nam nie wyjdzie i pewnie spodziewał się, że się w końcu rozstaniemy.
- Wyprowadzę się. Kendall zostanie z tobą, to twoje dziecko. Nie chcę się z nim widywać.
Przez chwilę milczeliśmy. Od dawna nam się nie układało, ale jednak i mnie i jemu było trochę przykro. Chyba zbyt poważnie potraktowaliśmy zauroczenie i pożądanie, które narodziło się między nami. Tak naprawdę nawet się nie znaliśmy, kiedy zaczęliśmy się spotykać... to nie mogło się udać.
- Wychodzę za jakiś czas. Wtedy zabiorę wszystkie swoje rzeczy.
James kiwnął głową, a niedługo później wyszedł bez pożegnania. Wstałam z łóżka i wolnym krokiem podeszłam do okna. Oparłam głowę o zimną szybę. Poczułam jak moje oczy robią się mokre, więc mocno zacisnęłam powieki.
Nie chciałam płakać.

James
- Rozstaliśmy się. - oznajmiłem jednym tchem, kiedy Kristen otworzyła drzwi. Oparłem się ręką o framugę i popatrzyliśmy na siebie.
- Jak się czujesz? - spytała cicho.
Wzruszyłem ramionami.
- Nie wiem...
- Chcesz się przejść?
Przytaknąłem ruchem głowy. Kris wzięła z mieszkania swoją jeansową kurtkę i zamknęła za sobą drzwi. Szliśmy obok siebie, przez jakiś czas w ogóle się do siebie nie odzywaliśmy. W końcu ona przerwała milczenie.
- Co z dzieckiem?
- Zostanie ze mną.
- To chyba dobrze.
- Przynajmniej tyle.
- Będzie ok. Trochę poboli, ale w końcu przejdzie. Masz syna, zespół, karierę, fanów.
Spojrzałem na nią. Odwróciła szybko wzrok i opatuliła się mocniej swoją za dużą kurtką.
- Chodźmy do mnie. Zimno się robi.
Nie protestowała. Poszliśmy do mojego mieszkania. Weszliśmy do środka i usiedliśmy na kanapie w salonie. W pomieszczeniu panował półmrok, jedynym źródłem światła był poblask lamp ulicznych i neonów, które przedostawały się przez otwarte okno. Światło padało na jej twarz, która wyrażała smutek i zatroskanie.
- Kochałeś ją?
- Tak... ale jak nagle pojawia się druga osoba...
- Gdybyś naprawdę ją kochał, nigdy nie zakochałbyś się w kimś innym.
Spojrzałem na nią uważnie.
- Tak myślisz?
- Tak.
- A ty? Kochasz kogoś?
Zawahała się. Zauważyłem, że znowu wbija paznokcie w skórę. To chyba był jej tik nerwowy.
- Nie...
Przysunąłem się do niej i dotknąłem lekko jej dłoni. Zadrżała.
- Przestań w końcu oszukiwać samą siebie, Kristen...
- Dopiero rozstałeś się z dziewczyną...
- Gdybym ją kochał, nigdy nie zakochałbym się w innej.
Pogłaskałem ją delikatnie po policzku.
- Zostań u mnie na noc...
- Zostanę... - szepnęła i w końcu zobaczyłem uśmiech na jej twarzy.
To była wyjątkowa noc. Zamknął się pewien etap w moim życiu, zaczynał się też kolejny. Nie spałem z Kristen, ale czułem jej obecność, zapach, wsparcie, troskę. Czułem jej miękką skórę, kiedy się do mnie przytulała. Patrzyłem jak zasypia w moich ramionach. To był chyba jeden z najpiękniejszych widoków w moim życiu.

Susie
Poduszka przesiąkła moimi łzami. Pościel była brudna od czerwonego wina, po którym pusta butelka leżała gdzieś na podłodze. Fotografie leżały porozrzucane na łóżku. Jedną z nich przytulałam do siebie.
Dwa tygodnie po tym, jak rozstałam się z Jamesem, zostałam wypisana ze szpitala. Pojechałam od razu spakować swoje rzeczy. Nawet się nie pożegnaliśmy.
Nie chciało mi się szukać mieszkania, więc wynajęłam pokój w hotelu. Znowu zaczęłam pić. Żaden wieczór nie mógł obejść się bez alkoholu. Przestałam się pojawiać na siłowni, mimo że lekarze zalecali mi ćwiczenia. Wolałam całe dnie leżeć w łóżku, płakać i oglądać stare zdjęcia. Przez myśl czasami nawet przechodziło mi, żeby wrócić do grania w pornosach. Żeby zrobić wszystkim na złość i być znowu na szczycie. Brakowało tylko tego, żebym zaczęła ćpać.
W końcu usłyszałam pukanie do drzwi. Byłam pewna, że to sprzątaczka, więc bez namysłu krzyknęłam: "proszę". Do pokoju jednak nie weszła starsza pani z miotłą, tylko Alan. Rozejrzał się po pokoju i kopnął pustą butelkę, która poturlała się pod okno.
- Czego chcesz? - spytałam w końcu.
- I co, masz zamiar całe życie przeleżeć w hotelowym brudnym łóżku?
- Od kiedy się o mnie martwisz?
- Od kiedy cię znam. - podszedł do mnie i zerwał kołdrę. - Wstawaj.
- Spierdalaj...
- Susie! Myślisz, że picie ci pomoże?
- Ja piję, ty wciągasz koks. Daj już spokój.
Alan prawie zrzucił mnie z łóżka.
- Idź do łazienki, ubierz się, weź prysznic, zabieram cię gdzieś. Kiedy ostatnio coś jadłaś?
- Nie wiem...
- Idź się ogarnąć, ja chociaż trochę sprzątnę ten syf...
Pozbierałam trochę ubrań i poszłam do toalety. Ubrałam czarny crop top i ciemne obcisłe jeansy. Zrobiłam szybki makijaż i uczesałam się. Kiedy wyszłam z łazienki, Alan akurat odkładał pudełko ze zdjęciami na szafkę. Założyłam moje vansy i zarzuciłam na siebie skórzaną ramoneskę.
- Pomożesz mi zejść ze schodów, mam jeszcze problem z nogą.
- Jasne.
Uśmiechnęłam się słabo i wyszliśmy z mojego pokoju.

***

- I butelkę tequili. - powiedziałam do kelnerki o ciemnej karnacji, z burzą loków na głowie.

- Żadnego alkoholu. - wtrącił się Alan.

- To przynosić w końcu tę butelkę tequili?

- Nie. Tylko to co wcześniej zamówiłem.

Dziewczyna kiwnęła głową i oddaliła się. Siedzieliśmy w El Carmen, meksykańskiej restauracji, do której kiedyś często chodziliśmy. Było pełno ludzi, ale każdy był zajęty sobą i na szczęście nikt nie zwracał na mnie uwagi.

- Znaleźli Blake'a? Składałaś już zeznania?

- Daj spokój. Nie chcę żadnego targania się po sądach. Nie chcę go więcej widzieć.

- Ma zostać bez kary, tak?

- A co niby mu zrobią? Gówno mu zrobią, ma papiery na to, że jest psycholem.

- Zamkną go znowu w pokoju bez klamek.

- I wypuszczą po paru miesiącach.

- Nie możesz się tak załamywać. Żyjesz, siniaki niedługo znikną. Ten otwarty balkon przez który uciekłaś to był jakiś pieprzony znak od Boga.

Uniosłam brwi.

- Devon rozstał się z Sherry. - powiedział, kiedy kelnerka wróciła i postawiła przed nami nasze zamówienie.

- Serio?

- Tak.

Zamyśliłam się. Na gali nic nie wskazywało na to, że coś między nimi nie gra. Najwyraźniej albo dobrze to ukrywali, albo rozstali się z dnia na dzień z jakiegoś poważniejszego powodu.

- Jedź do niego. - z zamyślenia wyrwał mnie jego głos.

- Po co?

- Dziewczyno, nie wkurwiaj mnie nawet.

- Alan, przestań. Niedawno wyszłam ze szpitala, rozstałam się z facetem, on też już nie jest ze swoją dziewczyną, pewnie nie myśli o innych...

- A skąd wiesz, czy właśnie teraz cię nie potrzebuje?

- Bo potrafi radzić sobie w życiu lepiej ode mnie. - wlepiłam wzrok w swój talerz.

- On cię kocha...

- Zobacz jak ja wyglądam... nie mogę na siebie patrzeć w lustrze.

- Nawet z tymi siniakami i podbitymi oczami będzie cię kochał.

- Nie chcę mu znowu niszczyć życia...

Popatrzyłam na niego zaszklonymi oczami i rozpłakałam się. Od jakiegoś czasu nic innego nie robiłam, tylko wyłam jak małe dziecko.