Carpe Diem Baby 2 - rozdział 34.

Roxxi
Ziewnęłam głośno i podniosłam się z łóżka. Wciągnęłam na siebie moje spodenki Jordache i koszulkę Aerosmith z uciętymi rękawami. Szturchnęłam Larsa ręką.
- Wstawaj, za chwilę trzynasta.
- Jeszcze kilka minut.
Pokręciłam głową i poszłam do kuchni. Wstawiłam wodę i wyciągnęłam z szafki mój ulubiony kubek, po czym wsypałam do niego kawy.
Zasnęliśmy dopiero nad ranem. Prawie całą noc siedzieliśmy naćpani przed telewizorem i obejrzeliśmy wszystkie horrory z serii "Halloween". Kiedy Lars w końcu wstał, akurat wlewałam mleko do gorącej kawy. W milczeniu wzięłam kubek i poszłam do salonu. Usiadłam na kanapie i włączyłam popołudniowe wiadomości. Na świecie był taki sam syf jak zawsze. Kolejna strzelanina na ulicy, brutalny gwałt i morderstwo kilka dzielnic ode mnie, podwyżki cen.
Spojrzałam na Larsa, który właśnie obok mnie usiadł. Odstawiłam kubek z kawą na stół i wzięłam swoją kosmetyczkę. Wyciągnęłam z niej mały przeźroczysty woreczek z białym proszkiem i bez słowa podałam mojemu chłopakowi. Wysypał trochę kokainy na stół i uformował kartą kredytową dwie cienkie kreski. Zwinął banknot i wciągnął swoją ścieżkę, a ja zaraz po nim zrobiłam to samo. Poczułam drapiący smak w gardle i odkaszlnęłam. Wzięłam mały łyk kawy z mlekiem i znowu wlepiłam wzrok w telewizor, opierając się wygodnie o oparcie kanapy.
Chwilę później usłyszeliśmy pukanie.
- Zapraszałaś kogoś? - zdziwił się Lars.
- Nie.
Wstał i poszedł otworzyć. Kiedy zobaczyłam na progu jego rodziców, ciśnienie mi skoczyło. I to wcale nie od kokainy.
- Cześć kochanie. - powiedziała jego matka, wchodząc do środka.  Za nią wszedł jej mąż, ciągnąc za sobą walizkę.
- Co tu robicie?
- Przylecieliśmy na kawę.
- A co, w Danii kawy nie ma? - spytałam, zamykając spokojnie moją kosmetyczkę. - To wypierdalać do Etiopii i nazrywać sobie z kawowca.
Moja przyszła teściowa spojrzała na mnie z nienawiścią w oczach.
- Ta małpa nadal tu mieszka?
- Mamo, przestań.
- Mieszkam i nigdzie się nie wybieram. - odpowiedziałam grzecznie.
Podeszła bliżej i spojrzała na mnie z pogardą.
- Wytrzyj nos, ćpunie.
- Nie mów mi jak mam żyć! - krzyknęłam i poszłam do łazienki. Zamknęłam drzwi na klucz i spojrzałam na swoje odbicie w lustrze. Wytarłam nos i przemyłam twarz zimną wodą.
Cały dzień był dla mnie prawdziwą męką. Matka Larsa czepiała się mnie o każdy możliwy szczegół. O to, że na lampie jest kurz, że łóżko jest niepościelone. O swoim synku nie powiedziała ani jednego słowa, mimo że doskonale widziała, że jest naćpany. Udawała też, że nie widzi jego brudnych skarpetek leżących na podłodze czy włosów w umywalce.
Wieczorem, kiedy wyszła na spacer z Larsem i swoim mężem, zapaliłam światło i otworzyłam okno w pokoju w którym miała spać, żeby wpuścić tam jak najwięcej komarów. Zadowolona z siebie wyszłam z domu i poszłam do mieszkania Kirka i Marty'ego. Dosyć długo musiałam się tam dobijać. W końcu otworzył mi Marty, bez koszulki, w ciemnych obcisłych spodniach. Bez pozwolenia weszłam do środka.
- Daj mi coś słodkiego. Cukier spadł mi z nerwów.
- Co jest? - spojrzał na mnie podejrzliwie. Weszliśmy do salonu. Friedman skierował się do kuchni, a ja nagle zauważyłam siostrę Kirka siedzącą na kanapie.
- Hej. - skinęłam na nią ręką.
- Cześć. - przywitała się. Marty wyszedł z kuchni z puszką napoju i podał mi.
- Mam tylko Pepsi. Też ma dużo cukru.
- Niech będzie. - otworzyłam ją i napiłam się. - Zostanę na noc.
- No chyba nie. Ciekawe gdzie będziesz spać.
- Z tobą.
- Nie będę spał z kuzynką.
- Marty? W dzieciństwie kąpaliśmy się razem w wannie. Do tej pory mam zdjęcie, na którym śpimy na łóżku w samych pampersach i przytulamy się do siebie. Mogę je pokazać Abigail.
- Możesz zostać jak chcesz. Ale tylko dzisiaj.
- Zostanę ile będę chciała. Rodzice Larsa przyjechali.
Koło dwudziestej drugiej pojechaliśmy we trójkę do dzielnicy Korea Town do Taylor's Steak House. Kiedy usiedliśmy na swoich miejscach i kelner przyniósł nam menu, kilka stolików dalej dostrzegłam Dave'a z młodą atrakcyjną blondynką. Nie mogłam uwierzyć, że spotyka się z jakąś laską, kiedy jego dziewczyna jest w ciąży z ich pierwszym dzieckiem. Nawet nie zauważył mnie i Marty'ego, więc postanowiłam do niego podejść.
- Cześć. - powiedziałam, stając za Dave'em. Oparłam się ręką o oparcie jego krzesełka i uśmiechnęłam się.
- O, Roxxi. Cześć. Jesteś z Larsem?
- Nie, z Martym i z Abigail. - wskazałam palcem na nasz stolik. - Może mnie przedstawisz?
- To jest Kathrina, moja siostra. Kathy, to jest Roxxi, moja przyjaciółka.
- Znajomi mówią na mnie Trina, Kathy mówią tylko rodzice i rodzeństwo. - powiedziała blondynka. - Kojarzę cię. Nie byłaś przypadkiem kelnerką w Bootsy Bellows przy Sunset?
- Byłam. Skąd wiesz?
- Dosyć często tam chodzę, znam się z Jackiem. Pamiętam, jak kiedyś próbowałaś udusić mojego kolegę, bo klepnął cię w tyłek. Należało mu się.
- Tak, coś mi świta. Dave, możemy wyjść na chwilę na zewnątrz? Chciałam chwilę pogadać. Wiesz, problemy rodzinne.
- Dobra. Zapalę sobie. - wstał ze swojego miejsca i wyszliśmy z lokalu. Dave wyciągnął z kieszeni paczkę papierosów. Wyjął jednego i wsadził sobie do ust, po czym zaproponował mi. - Chcesz?
- Nie chcę, wypaliłam już dzisiaj prawie dwie paczki.
- O co chodzi? - spytał niewyraźnie, odpalając papierosa. - Znowu walczysz z Larsem?
- Nie. Twoja siostra ćpa?
- Co? Skąd to pytanie?
- Mówi, że dosyć często chodzi do Bootsy Bellows i zna mojego byłego szefa.
- Ma już osiemnaście lat, więc może sobie iść do klubu nocnego.
- Jack jest dilerem.
- No i? Jest wielu ludzi, którzy znają pełno dilerów, a nie biorą. Ja na przykład.
- Zabrzmiało to tak, jakby całkiem nieźle się z nim znała. On się raczej nie zadaje z dziewczynami, które gardzą imprezami i trzymają dziewictwo do ślubu. Takie laski jak ona nawet nie płacą mu za prochy. Dają mu dupy lub obciągają na zapleczu i dostają za to dwie albo trzy działki.
- Nie jest uzależniona. Zauważyłbym. Jej rodzice tak samo.
- Nie musi być nawet uzależniona. Może brać co jakiś czas na jakiejś imprezie. Któregoś dnia podsunie jej inny towar niż zwykle, dziewczyna straci świadomość i sprzeda ją do meksykańskiego burdelu. Pilnuj jej.
- Będę miał na nią oko.
- To dobrze.
Uśmiechnęłam się blado i lekko poklepałam go po ramieniu. Nie czekając nawet aż Dave dokończy palić, wróciłam do środka, żeby zamówić w końcu coś do jedzenia.

Shanell
- Pamiętaj, żeby wychodzić z nim codziennie na spacer. I zakładaj mu czapkę, bo słońce będzie mocno grzało. - wymieniałam Nickowi, ciągnąc za sobą walizkę.  - Obiad dla dziecka na trzy dni jest w lodówce, wystarczy, że odgrzejesz. I bądź ostrożny, kiedy będziesz go kąpać. Nie zostawiaj go samego w wannie.
- Shanell, poradzę sobie.
Westchnęłam cicho. Po raz pierwszy zostawiałam Milana samego z Nickiem aż na trzy dni. Nick był naprawdę świetnym ojcem, ale raczej nie był przyzwyczajony do tego, żeby zajmować się samemu rocznym dzieckiem. Byłam jednak dobrej myśli i wiedziałam, że świetnie sobie poradzi.
- Dasz radę. Opieka nad dzieckiem to nie fizyka kwantowa. - stwierdziłam i poprawiłam swoje obcisłe jeansy z dziurami na kolanach, w które miałam włożoną koszulkę Nicka. Spojrzałam na niego. - Co mam ci przywieźć z Paryża?
- Siebie, w seksownej paryskiej bieliźnie i pończochach.
Zaśmiałam się i zatrzymaliśmy się.
- Załatwione. A oprócz tego?
- Możesz mi kupić breloczek z wieżą Eiffla u Murzyna, bo nie mam do czego przyczepić kluczy.
- A tobie co mam kupić? - spytałam Milana, którego mój chłopak trzymał na rękach i złapałam go za policzki.
- Am am.
- Kupię am am. - cmoknęłam go i odgarnęłam mu niesforne loczki z czoła. Usiedliśmy na plastikowych krzesełkach. Wyciągnęłam z torebki mój paszport i bilet lotniczy. Popatrzyłam znowu na Nicka, który próbował czymś zająć Milana, który wyraźnie zaczął się już nudzić. - Jak spędzimy twoje urodziny?
- Myślałem, żebyśmy pojechali rowerami w góry Santa Monica.
- Dobry pomysł.
To właśnie Nick zaraził mnie jazdą rowerem. Na rowerze jeździłam, kiedy byłam mała, potem chodziłam tylko pieszo albo woziłam tyłek samochodem. Mój chłopak, kiedy mieszkał jeszcze w Monachium, potrafił codziennie przejechać kilkanaście kilometrów rowerem. W szkole średniej należał nawet do grupy kolarskiej. Później zaczęłam mu cały czas zabierać jego rower, aż w końcu kupiłam swój, żebyśmy mogli jeździć razem. Często też zabierałam dziewczyny i jeździłyśmy razem po ścieżce rowerowej na plaży w Venice. Roxxi na rolkach, a ja i reszta dziewczyn na rowerach.
Kiedy otworzyli punkt odpraw mojego lotu, wstaliśmy ze swoich miejsc. Pocałowałam Nicka i przytuliłam się do niego i Milana.
- Będę tęsknić.
- To tylko trzy dni. Szybko zleci.
Kiwnęłam głową i wzięłam swoją walizkę. Ruszyłam do swojej bramki i stanąłem na końcu kolejki. Odwróciłam się jeszcze w ich stronę i pomachałam im. Chwilę później opuścili budynek lotniska.

Nick
Usłyszałem dźwięk telefonu. Wstałem z dywanu i podniosłem słuchawkę.
- Halo?
- Cześć. - powiedziała cicho Shanell.
- Cześć skarbie. Jak się czujesz? Miałaś zadzwonić, kiedy już będziesz w hotelu.
- Zasnęłam.
- Która jest u ciebie godzina?
- Kilka minut po czwartej rano. Pokaz jest wieczorem, a ja już muszę tam jechać.
- Po co tak wcześnie?
- Przymiarki, makijaże, próby... Milan już śpi?
- Nie, jeszcze się bawimy.
- Już za nim tęsknię. - zaśmiała się cicho.
- Dorwał niedawno jakąś gazetę, gdzie jesteś na okładce i zaczął krzyczeć: "mama, mama".
- Jeszcze dwa dni. Wróciłabym dzisiaj zaraz po pokazie, ale jutro idę na kolację ze Stevenem Meiselem. No i miałam kupić jeszcze nową bieliznę, jedzenie, breloczek z wieżą Eiffla u Murzyna...
- Pamiętaj o tym breloczku, jest najważniejszy.
- Coś czuję, że ktoś chyba nie dostanie prezentu urodzinowego.
- Żartowałem. - zaśmiałem się i spojrzałem na Milana, który położył się na dywanie.
- Muszę kończyć, przyszedł ktoś z room service.
- Ja też. Milan zaczyna układać się do spania na dywanie.
- Zadzwonię jutro.
- Pa. Kocham cię. - rzuciłem na koniec, ale nic nie usłyszała, bo zdążyła już odłożyć słuchawkę.