Carpe Diem Baby 2 - rozdział 40.

James

Pomagałem mojemu starszemu dziecku w robieniu pracy na projekt o Układzie Słonecznym, kiedy usłyszałem dźwięk telefonu. Przysunąłem go do siebie i podniosłem słuchawkę.
- Halo? - mruknąłem.
- James, tu Shanell...
- Ty płaczesz?
- Co robisz?
- Maluję farbami pierdolonego Jowisza. Dlaczego płaczesz? Co się stało?
- Nick...
- Co Nick? Zrobił ci coś?
- Tak... - bardziej załamał się jej głos. - On...
- Co zrobił?! Shanell! Zabiję go!
- Oświadczył mi się przed chwilą... - wybuchnęła płaczem.
- Co?
- Poprosił mnie o rękę...
- Co kurwa?
- Co się stało? Dlaczego krzyczysz? - z sypialni wychyliła się Mel w piżamie i rozczochranych włosach, która odsypiała nocną zmianę.
- Shanell płacze, bo Nick się jej oświadczył.
- O mój Boże. Zgodziła się?!
- Zgodziłaś się? - spytałem.
- Oczywiście, że tak... - pociągnąła nosem.
- Tak, zgodziła się. - powiedziałem takim tonem, jakbym kupował kilogram ziemniaków w osiedlowym sklepie.
- To wspaniale. - uśmiechnęła się i zamknęła drzwi, po czym zapewne wróciła do spania.
- Naprawdę się nie spodziewałam... - kontynuowała dalej.
- Wy się nigdy tego nie spodziewacie. Tak jak my się nie spodziewamy tekstu: "Jestem w ciąży".
- Tato, uważaj. - powiedział Nath, odsuwając na bok swoją makietę.
- Mów za siebie. Nick się ucieszył, kiedy powiedziałam mu, że jestem w ciąży.
- Tak, na pewno. - wziąłem ze stołu szklankę z sokiem.
- Tato, uważaj! - krzyknął znowu Nathan. - Rozwaliłeś pierścień Saturna!
- Zaraz sam będziesz robił ten projekt! To moja praca domowa czy twoja?!
- James, kończę... Muszę jeszcze zadzwonić do Judy... - powiedziała Shanell, a ja odłożyłem słuchawkę.
- Mama mówiła, że masz mi pomóc, a w niczym mi nie pomagasz!
- Maluję razem z tobą te pierdolone planety. Skleiłem je! Zrobiłem więcej niż ty, a i tak podpiszesz to swoim imieniem.
- Pięknie skleiłeś. - poruszył lekko Neptunem, który zleciał i poturlał się po podłodze. - Zanim dojadę do szkoły autobusem wszystko zdąży się rozwalić. Mason pewnie będzie miał lepszy.
- Nie będzie miał. Rób ten pierścień, a ja pójdę po klej.
Skończyliśmy robić projekt koło dwudziestej. Rano naszykowałem dzieci do szkoły i zszedłem razem z nimi na zewnątrz.
- Pamiętaj, żeby podkleić jeszcze tego Neptuna przed prezentacją.
- Pamiętam. - powiedział Nathan, trzymając swoją makietę Układu Słonecznego.
- Śniadanie dla ciebie. - podałem mu papierową torebkę. - I dla ciebie. - drugą dałem Sophii.
- Dziękuję.
- Nie ma za co. Wróćcie jak najpóźniej.
Skrzywili się i bez pożegnania ruszyli na przystanek autobusowy.
Odetchnąłem z ulgą. Miałem co najmniej pięć godzin spokoju.

Shanell

Po intensywnym wrześniu przepełnionym wyjazdami, tygodniami mody, pokazami i sesjami zdjęciowymi, miałam w końcu dwa miesiące przerwy od wszystkiego. Razem z Nickiem postanowiliśmy wreszcie pojechać na wakacje. Wybraliśmy Rzym. Zabraliśmy ze sobą Milana i Nelly.
Mieszkaliśmy w samym centrum stolicy Włoch, w pięknym wynajętym mieszkaniu. Rano poszłam z dziećmi na targ, gdzie kupiliśmy ogromne brzoskwinie, pomidory i gigantycznych rozmiarów pęk bazylii oraz grube białe dzwonka miecznika, które miałam przygotować na kolację według starego włoskiego przepisu.

Wieczorem stałam na balkonie naszego mieszkania, z kieliszkiem wina w dłoni i rozkoszowałam się zapachem nocnego miasta.

Niedługo później wyszedł do mnie Nick i stanął za mną.

- Zasnęli.

- W końcu.

Objął mnie i cmoknął w szyję, a ja położyłam głowę na jego barku.

- Odwróć się. - powiedział cicho.

Odwróciłam się i bez słowa spojrzałam na niego. Uśmiechnęłam się lekko.

- Dlaczego tak na mnie patrzysz?

- Zgadnij co teraz zrobię. - zabrał mój kieliszek.

- Wypijesz do końca moje wino i bekniesz mi prosto w twarz, jak ostatnio Dave Kirkowi?

- Skąd ci to przyszło do głowy?

Odstawił kieliszek i pocałował mnie. Sięgnął ręką do tylnej kieszeni jeansów.

- Mówiłem, że nie będziesz się spodziewać.

Wyciągnął zza pleców małe pudełeczko i otworzył je. W środku był przepiękny pierścionek z białego złota, że sporym diamentem.

- Czy ty...

- Tak. Shanell Daisy Evans... - uklęknął przede mną. - Wyjdziesz za mnie?

- Mówisz poważnie?

- Mówię bardzo poważnie.

- Boże, Nick... - wplotłam palce we włosy i odwróciłam się.

- Po prostu powiedz tak lub nie.
- Jesteś nienormalny.

- Wiem.
- A ja cały czas cię wkurwiam.
- To prawda. Chcę żebyś mnie wkurwiała przez następne kilkadziesiąt lat.
- Nie wyobrażam sobie już życia bez kłótni o zbyt kaloryczne jedzenie, o rodzynki w czekoladzie, o kołdrę, o moją pracę, o to, że ty się spóźniasz do pracy, o to, że zapominasz włączyć świateł w rowerze, kiedy jeździmy wieczorem... Oczywiście, że tak...

Wstał w kolan i przytulił mnie, a po chwili trzęsącymi się dłońmi wsunął pierścionek na mój palec serdeczny. Dopiero kiedy zobaczyłam go na moim palcu, wybuchnęłam płaczem.

- Naprawdę się nie spodziewałam... - powiedziałam cicho.

- O to chodziło.

Wskoczyłam mu na ręce i weszliśmy do środka.
Płakałam do rana, wykonując przez całą noc kilkanaście telefonów do rodziny i przyjaciół. Nawet nie obchodziło mnie to, jak wysoki będzie rachunek.

W tej chwili byłam najszczęśliwszą kobietą na świecie.
Obydwoje nie byliśmy w stanie zasnąć tej nocy.

Diana
Na szkoleniu w Berkeley miałam zostać od czwartku do soboty. Ponieważ jedna z kobiet, która miała prowadzić kurs rozchorowała się, wróciłam do domu już w piątek. Nie mówiłam Dave'owi, że wracam wcześniej, bo nawet do niego nie dzwoniłam. Nadal nie miałam ochoty z nim rozmawiać po spotkaniu z jego byłą, która co wieczór do nas wydzwaniała.
W Los Angeles byłam koło dwunastej. Weszłam do swojego mieszkania. Szybko dobiegł mnie dźwięk szumiącej wody w łazience. Odłożyłam na podłogę swoją torbę z rzeczami, położyłam torebkę na szafce i rzuciłam klucze na stół. Zajrzałam do pokoju Travisa, który był jeszcze w przedszkolu. Uchyliłam okno i pościeliłam jego łóżko, po czym poszłam do sypialni, żeby się przebrać. Kiedy wyciągałam ubrania z szafy, usłyszałam ciche westchnienie. Powoli się odwróciłam. To co zobaczyłam prawie wytrąciło mnie z równowagi. Na łóżku leżała jakaś kobieta. Część twarzy miała zakrytą włosami. Widziałam tylko gołe ramiona i dłoń z długimi pomalowanymi na czarno paznokciami. Zamknęłam po cichu szafę i powoli wycofałam się z sypialni. Kiedy chciałam wziąć torebkę i wychodzić, z łazienki akurat wyszedł Dave, w mokrych włosach i z ręcznikiem przewiązanym w pasie. Spojrzał na mnie zaskoczony.
- Już jesteś?
- Ty dupku! - krzyknęłam i uderzyłam go w twarz, aż się zachwiał.
- Co ty wyprawiasz?! Jesteś nienormalna!
Złapał się za policzek. Ściągnąłem pierścionek z palca i rzuciłam nim w niego.
- Nigdy więcej mnie nie zobaczysz! - powiedziałam ostro, po czym wzięłam torebkę i wyszłam, trzaskając drzwiami.

***

Nie wiedziałam nawet co mam ze sobą zrobić. Odebrałam Travisa z przedszkola i zabrałam go najpierw na lody, a później na plac zabaw. Chciałam, żeby chociaż on był szczęśliwy.

Patrzyłam na moje radosne niczego nieświadome dziecko i zastanawiałam się, co mam teraz zrobić. Pomyślałam o tym, żeby lecieć do ojca do Kanady, żeby zadzwonić do matki i poprosić ją o pomoc. Przez chwilę myślałam nawet o rodzinie Dave'a. Wszystkie moje rzeczy zostały w mieszkaniu, a ja nawet nie miałam ochoty tam wracać.

Wzięłam małego i poszłam z nim do Jamesa i Mel. Zapukałam. Otworzyła nam Melanie.

- O, cześć.

- Cześć. Przepraszam, że przeszkadzam.

- Daj spokój, nie przeszkadzasz. Wejdź.

Bez słowa weszliśmy do środka. Spojrzałam na Jamesa, który grał na gitarze i skinął na mnie głową. Travis od razu przywitał się z Nathanem i poszli do jego pokoju. Mel spojrzała na mnie.

- Coś nie tak?

Starałam się powstrzymać łzy, ale nie udało mi się. Rozpłakałam się i przytuliłam do niej.

- Rozstałam się z Dave'em. - wykrztusiłam.

- Co?!

- Zdradził mnie z jakąś lafiryndą.

- Skąd wiesz? Przyłapałaś go?!

Kiwnęłam głową i wytarłam łzy. Melanie popatrzyła na Jamesa, który nie wiedział co powiedzieć.

- Chodź, usiądź...

Usiadłam obok niej. Podała mi paczkę chusteczek i objęła mnie ramieniem.

- Opowiedz o wszystkim. Będzie ci lżej.

Powiedziałam im o wszystkim. O jego byłej dziewczynie striptizerce, którą spotkaliśmy i bez przerwy do niego wydzwaniała, potem o tej lasce, którą widziałam w naszym łóżku.

- Czyli ta laska w łóżku to nie była ta szmata Mia?

- Nie, nie ona. Nie znam tej dziewczyny...

- Z opisu pasuje do Roxxi. Wiadomo jaka jest Roxxi. - pomyślał głośno James. - Szczupła, wysoka, wielkie cycki, rucha się się kim popadnie we wszystkich możliwych pozycjach. Jeszcze blond włosy i mamy ideał Dave'a.

- Przecież to nie była Roxxi...

- Ale nie widziałaś do końca jej twarzy.

- James, uspokój się. - powiedziała Mel.

- Mogłabym u was zostać na jedną noc? - spytałam nieśmiało. - Nie mam przy sobie żadnych pieniędzy, praktycznie nic nie wzięłam ze sobą z domu, a nie mam zamiaru tam wracać, przynajmniej dzisiaj...

- Oczywiście, że możesz. - przytuliła mnie. - James, co ty na to?

- No tak, niech zostanie.

Mel wstała ze swojego miejsca i poszła zrobić herbatę. Dała mi też swój sweter, bo zrobiło mi się wyjątkowo zimno, mimo że było ponad dwadzieścia stopni.

Kiedy rozmawiałyśmy o tym, co mam zamiar teraz zrobić, przyszła Roxxi.

- Cześć dziewczyny. I Het. - przywitała się. - Jak tu romantycznie i rodzinnie. To herbata z cytryną?

Wzięła wolny kubek i nalała sobie trochę herbaty z dzbanka.

- Laski się pocieszają. - mruknął James. - Jak chcesz, możesz ze mną pograć na gitarze.

- Może później. Co tam? Dziwne miny macie.

- Powiedz jej, Diana. - odezwała się Melanie.

- Nie chcę o tym rozmawiać.

- Co jest grane? - zirytowała się Roxanne i usiadła.

- Jeśli chodzi o mnie, to ja gram "Ain't Talkin' 'Bout Love" Van Halen. - powiedział spokojnie Hetfield. - A laski rozmawiają o tym, że Diana zostawiła Dave'a.

- Zostawiłaś Dave'a? Zerwaliście?

- Zdradził mnie. Sukinsyn...

- Co? Z kim?! Dobra, mów po kolei, spokojnie...

Po raz drugi opowiedziałam ze szczegółami, co się wydarzyło w ostatnim czasie. Mel trzymała mnie za rękę zatroskana, Roxxi kręciła z niedowierzaniem głową, a James tylko uśmiechał się co chwilę.

- ...I wtedy wyszłam, poszłam po Travisa i przyszłam tutaj. - zakończyłam swoją opowieść.

- I żyli długo i szczęśliwie. - zadrwił James, zaczynając grać "Maniac" Michaela Sembello.

- Wypierdolę cię stąd zaraz! - zirytowała się Mel. - Trochę szacunku dla nieszczęścia!

- Właśnie umilam wam atmosferę, kochanie!

- Diana, bardzo dobrze zrobiłaś. - stwierdziła Roxxi. - Ma za swoje, kurwiarz jeden. On i Mia są siebie warci. Pamiętam jak się kiedyś pobili o to, że wypalił jej zioło. Takich ludzi powinno się zamykać w klatkach.

- Ale ona przyłapała w łóżku kogoś innego!

- Powiedziałam tylko, co myślę o tej suce. Czy ciebie to dziwi, że ją zdradził?! On zdradzał każdą swoją dziewczynę! Przecież jak zaczął spotykać się z Dianą, to nadal posuwał na boku tę laskę, którą poznał na wieczorze kawalerskim Jamesa! Tacy jak on się nie zmieniają!
- Ciężko mi uwierzyć w to, że on ją zdradził... - westchnęła Mel.
- A jak wytłumaczysz to, że pokłóciliśmy się przed moim wyjazdem, od ponad tygodnia nie śpimy razem, przyjeżdżam wcześniej do domu bez zapowiedzi, w łóżku leży obca laska, a on wychodzi spod prysznica?!
- No nie wiem...
- Za długo nie włożył w ciebie chuja i znalazł sobie jakąś lafiryndę.
- Roxxi, ale cham z ciebie. - stwierdziła Melanie.
- Nie cham, tylko szczery człowiek. Ciekawe ile razy już ją zdradził.
- Mogę się już położyć spać? - spytałam nieśmiało.
- Jasne. Przyniosę ci kołdrę i poduszkę.
James poszedł do kuchni, a Roxxi stała oparta o framugę drzwi, przyglądając mi się. Mel rozłożyła kanapę, a ja nerwowo dopiłam swoją herbatę.
- Dobranoc. Nie myśl o nim. - powiedziała Roxanne.
- Jasne.
Dziewczyny poszły do kuchni, a ja się położyłam. Słyszałam jeszcze, jak James opowiada dziewczynom o nawiedzonym kliencie, którego musiał dzisiaj obsługiwać, a one wybuchnęły śmiechem.
Przykryłam się mocniej kołdrą i obróciłam się na drugi bok. Niedługo później udało mi się zasnąć.