Unnamed Feelings - rozdział 3.

właśnie siedzę w pizzerii z A. i dodajemy nowy rozdział "Unnamed Feelings" :D życzymy przyjemnego czytania, mamy nadzieję, że będzie Wam się podobać, a fanki Kirka mnie nie zabiją. :D udanego weekendu. :)

- O tak, prawie zapomniałem. Jase, co robiłeś wczoraj w samochodzie Dave'a? - zapytał Lars po obiedzie, kiedy zatrzymali się w kolejce, gdzie oddawali puste talerze.
- Zaproponował, że podwiezie mnie do domu i... - zaczął Jason, ale Lars mu przerwał.
- Co powiedział?
- Nie sądzę, żeby ci się to spodobało...
- No teraz to mów. - odezwał się nagle James.
- Powiedział, że nie lubisz przygód na jedną noc i sypiasz tylko ze swoimi dziewczynami... - odpowiedział nieśmiało Jason.
- I co z tego? - James zmarszczył brwi. - Przynajmniej nie posuwam wszystkiego co się rusza, tak jak on.
- Mówił coś jeszcze? - spytał Kirk. Nie miał przy sobie talerza, bo nie jadł.
- Powiedział, że... że Lars... zaprosił połowę drużyny cheerleaderek na randki, ale żadna się nie zgodziła, bo nie podoba się dziewczynom... - odpowiedział jednym tchem.
Szczęka Larsa opadła. Potem zaczął coraz szybciej oddychać.
- No to będzie wpierdol... - mruknął Kirk z uśmiechem.
- Trzymaj! - krzyknął Lars, rzucił w Jasona swoim talerzem i wybiegł ze stołówki. James pobiegł za nim. Kirk i Jason spojrzeli na siebie przestraszeni. Zostawili talerze i pobiegli za nimi.
- Dave, skurwielu! - wrzasnął Lars na korytarzu, odpychając wszystkich, którzy stali na jego drodze. Podszedł od razu do Dave'a, który stał przy swojej szafce. Patrzył spokojnie, ale dość ironicznie.
- Tak? - zapytał.
- Żadnego "tak" kurwa! - krzyknął i popchnął go. Dave już zaczął się denerwować.
- Uważaj, mały.
- Zaprosiłem połowę drużyny cheerleaderek na randki, tak? I żadna mnie nie chce?!
- Dokładnie. - potwierdził.
- Ciebie druga połowa nie chce. - powiedział Lars z chytrym uśmiechem. Dave spojrzał na jego ze wściekłością w oczach i popchnął go. Ludzie zaczęli gromadzić się wokół nich, żeby zobaczyć bójkę.
- Uważaj kogo popychasz, jesteś zdesperowanym skurwielem! - krzyknął James do rudowłosego chłopaka.
- Nie wpierdalaj się! To, że żadna nie chce ci dać, to nie znaczy, że musisz się na mnie wyżywać! - odparował Dave, a James szarpnął go za włosy. David podszedł do nich i odepchnął Jamesa od swojego przyjaciela. Ten jednak złapał Davida i pchnął go na otwartą szafkę, zamknął go w środku i przekręcił kod. Chłopak krzyczał i uderzał w drzwi szafki, ale nikt nie zwracał na to uwagi. Dave skoczył na Larsa i zaczęli się bić na podłodze. James próbował ich rozdzielić, ale Marty i Nick zatrzymali go.
Jason ledwo wyszedł na korytarz i doznał szoku widząc Dave'a duszącego Larsa na podłodze, a obok nich Jamesa szarpiącego się za włosy za Martym i Nickiem. Jason i Kirk zesztywnieli ze strachu. Lars zdołał zrzucić Dave'a z siebie. Pchnął go na podłogę, żeby mógł być na górze.
W końcu Jamesowi i Jasonowi udało się ich rozdzielić. Obaj mieli rozczochrane i poplątane włosy, a na twarzy i szyi pełno zadrapań. Po chwili przyszedł dyrektor i od razu wysłał Dave'a, Larsa i Jamesa do swojego gabinetu, a resztę uczniów do swoich klas. Wszyscy szybko się ulotnili. Jason już chciał odejść, ale usłyszał ciche "pomocy" dochodzące z szafki. Podszedł do niej, żeby otworzyć. David wyszedł potykając się i wziął kilka głębokich wdechów, po czym szybko udał się do swojej klasy. Jason odwrócił się i zobaczył Kirka szukającego czegoś w swoim plecaku.
- Kirky, musimy iść na historię.
- Aha, tak, chodźmy. - polecił i obaj pobiegli do sali.
- Przepraszam za spóźnienie. - powiedział Jason, kiedy weszli do środka. Rozejrzał się po klasie i zobaczył Shanell. Kolana mu zmiękły i usiadł w ławce przed nią, czując się całkowicie rozproszony.

***

- Dobrze, że ten dzień się skończył. - odetchnął z ulgą Jason, kiedy wyszli ze szkoły. - Chłopcy, co dyrektor powiedział?

- Że zawiadomi naszych rodziców aby przyszli i omówią nasze problemy szkolne. - mruknął James, przewracając oczami.

- Ale przynajmniej pokonałem tego rudego chuja. - powiedział dumny z siebie Lars.

- On też ci skopał dupę. - podłapał James.

- Tak, ale ja wygrałem.

- Gdzie jest Kirk? - James zignorował odpowiedź przyjaciela i zaczął się rozglądać.

- Tam jest. - Lars wskazał ruchem głowy na ławkę niedaleko nich. Kirk siedział z jakąś dziewczyną i trzymali się za ręce.

- Kto to jest? - spytał James.

- Judy. - oznajmił Jason. - Przypadkowo wpadli na siebie, kiedy wy biliście się z Dave'em i resztą.

- Ładna... - ocenił Lars, patrząc na dziewczynę.

Jason poczuł, jak ktoś kładzie mu dłoń na ramieniu. Odwrócił się i zobaczył Dave'a. Spodziewał się, że dostanie w twarz, ale Dave pociągnął go z dala od dwóch pozostałych chłopaków.

- Cześć... - odezwał się nieśmiało Jason.

- Dlaczego im powiedziałeś?

- Powiedziałem komu, co?

- Wiesz dobrze, o czym mówię. Mówiłem ci te rzeczy wczoraj bo myślałem, że będziemy się przyjaźnić. A ty co zrobiłeś? Wszystko im powiedziałeś! - krzyknął zdenerwowany Dave.

- Posłuchaj mnie, kurwa. Nie podoba mi się twój charakter, a powiedziałem im, bo są moimi przyjaciółmi. A z tobą nie mam zamiaru się przyjaźnić. - powiedział Jason, zdumiony z własnej odwagi.

- Myślisz, że nie pieprzą jakiegoś gówna na twój temat?

- Nie, tak nie jest.

- Tak, naiwny. - roześmiał się Dave. - Powodzenia w przyszłości, mały! Ale nie przychodź do mnie z prośbą o pomoc, kiedy kopną cię w dupę.

- Tak na pewno nie będzie. - Jason był pewny swoich słów.

- Ok. - powiedział Dave z uśmiechem. Odwrócił się i uderzył Jasona włosami, a ten wrócił do chłopaków.

- Jesteś dobry. - powiedział Lars z uznaniem.

- Zajebisty właściwie... - dodał James. - Muszę iść, zadzwońcie do mnie! - krzyknął i pobiegł do samochodu ojca.

- Ty nie jedziesz z nim? - Jason spojrzał na Larsa.

- Nie, mój ojciec powinien przyjechać w każdej chwili.

- Dlaczego Jaymz tak szybko zwiał? 

- Ma dużo treningów. Tak, dzisiaj jest środa, idzie na kosza i siatkówkę.

Jason w tym samym momencie zobaczył Shanell, Sebastiana i jego grupę w ich pobliżu. Shan pomachała mu i uśmiechnęła się. Jason wyciągnął rękę i też jej pomachał. Sebastian objął mocniej swoją dziewczynę i posłał w stronę Jasona wrogie spojrzenie. 

- Więc powiedz mi... - zaczął Lars. - Naprawdę lubisz Shan?

Chłopak zaczerwienił się i kiwnął głową.

- Ale nigdy nie będę miał odwagi jej tego powiedzieć. Chodzi z najprzystojniejszym chłopakiem w szkole. Jestem pewien, że nie czuje tego samego do mnie...

- Jase, miłości trzeba dać szansę. - powiedział Lars z uśmiechem.

***

Tydzień później...

- Nie mogę uwierzyć, że dostałem jedynkę z historii. - mruknął Jason, podczas przerwy na lunch.

- Nie martw się, ja też jestem słaby z historii. - pocieszył go Lars, stawiając talerz na stole.

- Nie jestem taki zły z historii, po prostu nie mogę się skupić tak jak kiedyś. - odparł, podnosząc kanapkę i biorąc kęs.

Reszta chłopaków spojrzała na siebie z uśmiechem.

- Shanell to zła dziewczyna. - zaśmiał się James. - Nie pozwala ci się skoncentrować na historii.

- Mhm... - mruknął z uśmiechem Jason i zmarszczył brwi widząc Sebastiana kładącego dłoń na dłoni Shanell. Shan wzięła go za rękę. Sebastian zaczął jej coś mówić, wyglądał na zdenerwowanego. Shanell tylko przewróciła oczami i założyła słuchawki na uszy. Chłopak ściągnął jej słuchawki i zaczął na nią krzyczeć.

- Daj mi w końcu spokój! - krzyknęła Shanell, a kilka osób odwróciło się w jej stronę. - Mogę uśmiechać się i rozmawiać z kimkolwiek chcę! Nie jestem twoją własnością!

Sebastian wziął swoje rzeczy i wyszedł ze stołówki.

Jason był pewien, że chodziło o niego. On i Shanell zaczęli coraz częściej rozmawiać i uśmiechać się do siebie.

- Podoba mi się twoja bransoletka. - odezwał się do niego James.

- Ooo, dzięki, mówiłeś to już wcześniej.

- Tamta była z koralików, a ta jest srebrna.

Jason wyciągnął z plecaka harmonogram i rozłożył go na stole.

- Mam WF. - mruknął.

- Tak jak my. - ucieszył się Lars.

- Kirky, twoja miłość nadchodzi. - powiedział Jason, widząc zbliżającą się Judy. Kirk odwrócił się do niej.

- Cześć Judie. 

- Cześć Kirky. - uśmiechnęła się i pocałowała go w policzek. - Wybacz, ale śpieszę się na hiszpański.

- Jasne, do zobaczenia później.

Jason ponownie spojrzał na Shanell, która najwyraźniej patrzyła na niego od dłuższego czasu. Powiedział "cześć" i uśmiechnął się do niej. Dziewczyna nic nie odpowiedziała, tylko jeszcze przez chwilę patrzyła na niego, wzięła swoją torebkę i wyszła ze stołówki.

- Chodźmy na WF. - powiedział James i wstał. Chłopcy przytaknęli i wzięli swoje plecaki.