Carpe Diem Baby 2 - rozdział 43.

Dave
Od dwóch dni byłem razem z Dianą i Travisem w Toronto. Postanowiliśmy w tym roku spędzić święta w Kanadzie. Mimo że dostaliśmy zaproszenie od mojego ojca i jego żony, ponieważ nigdy nie byliśmy razem w święta, odmówiliśmy i ustaliliśmy, że spędzimy razem z nimi Nowy Rok.
Nie chciałem sprawiać Dianie przykrości i zostawać na Boże Narodzenie w Los Angeles. Była bardzo przywiązana do swojego ojca i to właśnie z nim chciała być w tym czasie, w swoim rodzinnym domu.
Moja narzeczona tak samo jak ja trochę w życiu przeszła. Przez całe życie była córeczką tatusia, jego jedynym dzieckiem, aż w końcu odszedł do swojej sekretarki, z którą miał romans. Diana została sama ze swoją mamą, a kiedy skończyła szesnaście lat, przeniosły się do USA. Jej matka ponownie wyszła za mąż, za faceta który nie przepadał za Dianą i tym razem to matka odstawiła ją na boczny tor. Niedługo później Diana poznała Josha, w którym zakochała się po uszy, podobno ze wzajemnością, a ten rzucił ją, kiedy zaszła w ciążę. Wydaje mi się, że to właśnie dlatego była tak zazdrosna i bała się tego, że ją zostawię. Każdy, na kim jej zależało, prędzej czy później ją opuszczał. Ja nie miałem jednak takiego zamiaru.
Mimo że jej stosunek do matki był neutralny i nie widywały się zbyt często, wybaczyła wszystko swojemu ojcu, udało jej się zaakceptować jego żonę, dla której opuścił rodzinę i była z nim w stałym kontakcie. Miałem już okazję poznać pana Harrisona. Był naprawdę fajnym i wyluzowanym facetem, mimo że miał własną firmę i mnóstwo obowiązków, ale przede wszystkim było widać z daleka, jak bardzo kocha Dianę i swojego wnuka. Di była tutaj najszczęśliwsza na świecie.
W Boże Narodzenie dosyć ciężko było mi wstać z łóżka. Na zewnątrz był śnieg, było mi zimno, nawet obiad zjadłem w łóżku. Kiedy wieczorem leżałem pod kołdrą, do pokoju weszła Diana. Wyglądała pięknie. Miała na sobie obcisłą granatową sukienkę z długimi rękawami, wysokie szpilki i związane włosy. Usiadła obok mnie na łóżku.
- Za godzinę idziemy do kościoła. Idziesz z nami?
- Nie. - mruknąłem cicho.
- Obiecujesz mi już od jakiegoś czasu, że pójdziesz ze mną na mszę. Nie poszedłeś ani razu.
- Chyba nie jestem gotowy.
- Musisz się w końcu przełamać. Nikt cię tam nie zje.
- A jak zje?
- Dave, przestań. - powiedziała całkiem poważnie.
- Ale nie mam garnituru.
- Wiesz o tym, że do kościoła można chodzić w jeansach? Myślisz, że ktoś będzie patrzył na to jak jesteś ubrany?
- I tak będą tam patrzeć na mnie jak na dziwoląga.
Westchnęła i wstała.
- Masz pół godziny. Zrób to dla mnie i chodź tam ze mną. Kochanie...
- Dobra, zaraz będę gotowy.
Uśmiechnęła się i wyszła z pokoju. Wstałem powoli z łóżka, ubrałem jeansy, koszulę i moje białe adidasy za kostkę. Uczesałem się i wyszedłem z pokoju. Wszyscy już na mnie czekali.
- Jestem gotowy. - powiedziałem, zakładając moją kurtkę. Travis chwycił mnie i Dianę za ręce i wyszliśmy z domu.
Chociaż w kościele było pełno ludzi i nikt nie zwracał nawet na mnie uwagi, czułem się nieco dziwnie. Ostatni raz byłem w kościele na ślubie Jamesa i Mel, bo po prostu musiałem tam być. Ale kiedy poszedłem na mszę z własnej woli, kiedy się modliłem? Naprawdę nie miałem pojęcia.
Ksiądz nauczał o tym, jak zrealizować swój wewnętrzny potencjał. Przewróciłem tylko oczami. Wewnętrzny potencjał? Dobre sobie.
Kiedy myślałem sobie, co ja w ogóle robię w tym miejscu, nagle ksiądz i kilkuset ludzi spojrzało na mnie.
- Czy wiesz, że drzemie w tobie mistrz? - spytał.
Serce mi pękło.
Czułem przez całe życie, że drzemie we mnie mistrz, a nikt z moich bliskich nigdy tego nie dostrzegł. Matka tego nie widziała, siostry tego nie widziały, nauczyciele też nie, nikt tego nie dostrzegł. Tego rudego chudego chłopca, który niczym się nie wyróżniał i zawsze siedział cicho z boku, bystrego i utalentowanego. Miałem zdolności muzyczne, pisarskie, kompozytorskie. Nikt nie pomógł mi ich rozwijać. Przez całe dzieciństwo uważałem się za nieudacznika, bezużytecznego i głupiego. Moja matka i babcia sprawiły, że czułem się tępy, pozbawiony wszelkich talentów.
Rzuciłem szkołę w wieku szesnastu lat. Grałem całymi nocami na gitarze, żeby udowodnić mojej rodzinie, że mogę coś osiągnąć i spełnić swoje marzenia. Może nie spełniłem ich do końca, ale na pewno stałem się kimś. Na Sunset ja i mój zespół byliśmy już legendą. Byłem najlepszym gitarzystą w Los Angeles. Miałem już trzydzieści lat i osiągnąłem prawie wszystko czego chciałem. Miałem najlepszy zespół na świecie, wspaniałych przyjaciół, stałą pracę, cudowną narzeczoną i jej syna, którego traktowałem jak własnego. Czego brakowało mi jeszcze do szczęścia? Chyba tylko własnego dziecka i przeprowadzki do innego stanu.
Kiedy wróciliśmy do domu, w ciszy zjedliśmy kolację, po której każdy zajął się swoimi sprawami. Diana poszła wziąć prysznic, a poszedłem do jej dawnego pokoju. Usiadłem na łóżku i patrzyłem tępo przed siebie, myśląc o tym co usłyszałem od księdza.
- Dave? - głos Diany wyrwał mnie z zamyślenia. Odwróciłem się. Stała przede mną owinięta ręcznikiem, bez makijażu. Wyglądała jeszcze piękniej niż zwykle.
- Mówiłaś coś?
- Tak. Widziałeś mój balsam?
- Chyba w walizce.
Podeszła do walizki i wyciągnęła z niej swój balsam do ciała. Usiadła obok mnie i otworzyła go.
- Dlaczego tak na mnie patrzysz? - spytała. Wzruszyłem tylko ramionami.
- Jesteś piękna.
- Dzięki. - uśmiechnęła się.
- Widziałem w salonie twoje zdjęcia, kiedy byłaś nastolatką. Wyglądałaś jak lalka.
- To komplement?
- Tak. - przysunąłem się do niej i spojrzałem w jej wielkie błękitne oczy. Pocałowałem ją. - Masz najpiękniejszy kolor oczu na świecie.
- Dziękuję, Dave.
- Travis ma brązowe.
- Mhm. - próbowała rozgryźć, do czego dążę. Uśmiechnąłem się lekko.
- Tak jak ja. Miło by było, gdyby ktoś o nazwisku Mustaine miał takie jak twoje.
Odwzajemniła mój gest i spuściła wzrok. Położyłem dłoń na jej policzku i pocałowałem ją, po czym zrzuciłem z niej ręcznik.
Po wszystkim, kiedy leżałem wtulony w jej nagi dekolt, usłyszałem jak pociąga nosem. Podniosłem głowę i spojrzałem na nią.
- Dlaczego płaczesz? Zrobiłem ci coś? - spytałem, wycierając łzy z jej policzka. Pokręciła głową. - To co się stało?
- Nie wiem. Tak jakoś... - wzięła głęboki oddech i spojrzała na mnie. - Kocham cię.
- Ja ciebie też... - pocałowałem ją i przytuliłem się do niej. Niedługo później zasnąłem.

Lars
Odkaszlnąłem i pociągnąłem nosem, po czym oparłem się wygodnie o oparcie kanapy. Spojrzałem na Roxxi, która wytarła nos i ze łzami w oczach patrzyła tępo przed siebie. Wziąłem puste pudełko po pizzy i bez słowa wyniosłem je do kuchni. Kiedy wróciłem do salonu, Roxxi nadal siedziała w tej samej pozycji.
- Wszystko ok? - spytałem niepewnie.
- Tak. - odpowiedziała zachrypniętym głosem.
Usiadłem obok niej i przytuliłem ją, a ona nawet nie zareagowała.
- Późno już. Chodźmy się położyć.
- Nasze życie jest beznadziejne.
- Dlaczego?
- Spójrz na to wszystko. Kiedy wszyscy spędzają święta z rodziną, my siedzimy naćpani przed telewizorem i jemy pizzę z Domino's. Nienawidzę pierdolonego Domino's.
- Mogliśmy zamówić z Pizza Hut.
- Zamknij się!
- O co ci chodzi?! - odsunąłem się od niej i przyjrzałem się jej. - Jesteś niewierząca. Mogliśmy jechać na święta do Danii.
- Po co? Żeby twoja matka mnie wyrzuciła za drzwi albo znowu obrażała na każdym kroku? - spytała. Przetarła ręką przekrwione oczy i odwróciła głowę.
- To czego oczekujesz?
- Zmieńmy coś.
- Co?
- Cokolwiek! - krzyknęła i chwyciła paczkę papierosów, po czym wyjęła jednego. -Sprzedajmy to mieszkanie! Przecież możemy dostać za nie nawet trzysta tysięcy.
- I co dalej?
- Będziemy jeździć po świecie, mieszkać w hotelach albo u innych ludzi. Pracować w różnych miejscach.
- Roxxi, przepierdolimy te pieniądze ze sprzedaży mieszkania w rok albo dwa. I co wtedy zrobimy?
- Przecież jeszcze rok góra dwa i umrzemy.
- A jak nie umrzemy?
- To się powiesimy. - mruknęła i odpaliła papierosa.
Pokręciłem głową i westchnąłem głośno. Milczałem przez dłuższą chwilę.
- Wszyscy kurwa układają sobie życie, osiągają coś. My nawet nie stoimy w miejscu. My się cofamy, rozumiesz to? - spojrzała na mnie, wypuszczając powoli chmurę dymu z ust.
- Nagle teraz cię wzięło na takie przemyślenia?
- Tak.
- Kiedy próbowałem rozmawiać z tobą o ślubie, o dziecku, jedyne co od ciebie słyszałem to: "zamknij się".
- Dziecko może sobie zrobić każdy. Mnie o chodzi o samorealizację, spełnianie marzeń, karierę, o bycie kimś. Rozumiesz?
- O takich rzeczach się myśli jak się chodzi do szkoły. Ty zaraz po maturze wyjechałaś do Los Angeles, żeby imprezować i puszczać się ze wszystkimi kapelami na Sunset. Nie złożyłaś papierów na studia, nie zrobiłaś żadnych kursów, nic. Co ty chcesz osiągnąć?!
- Jestem młoda, piękna i mądra. - zgasiła nerwowo niedopałek w popielniczce. - Udowodnię tobie, twojej matce, mojej rodzinie i wszystkim wokół, że nie jestem nieudacznikiem. Jeszcze bardzo dużo osiągnę.
Wstała ze swojego miejsca i podciągnęła swoje jeansowe spodenki.
- Aha, nie przychodź do sypialni. Nie mam zamiaru z tobą spać. - rzuciła i ruszyła w stronę naszego pokoju.
Przez chwilę siedziałem zdezorientowany, po czym sam wziąłem jakiś koc, zgasiłem światło i położyłem się na kanapie. Niedługo później zasnąłem.

Judy
Mój ślub z Davidem zbliżał się wielkimi krokami. Właściwie oprócz obrączek czy bukietu wszystko było już gotowe.
Kiedy w piątek wracałam zamyślona z pracy i myślałam o piosence do pierwszego tańca, weszłam po cichu do mieszkania i odłożyłam torebkę na półkę. Zajrzałam do kuchni, gdzie zobaczyłam Nicka, który siedział ze spuszczoną głową nad szklanką whisky.
- Nick? - spytałam ze zdziwieniem. - Co ty tu robisz?
Podniósł głowę i spojrzał na mnie. Uśmiechnął się i wstał żeby się ze mną przywitać.
- Cześć.
- Cześć. Co tu robisz? - ponowiłam pytanie.
- Przyszedłem. Mam dzisiaj wolne i trochę mi nudno.
- A Shanell?
Machnął ręką.
- Nie ma jej w domu.
- Gdzie jest David?
- W łazience.
Kiwnęłam głową i wyciągnęłam z szafki kubek, do którego wrzuciłam ekspresową herbatę.
- Napijesz się ze mną?
- Nie, dzięki. - wstawiłam wodę i przyjrzałam mu się. - Wszystko ok?
- Tak. Dlaczego miałoby nie być ok?
Wzruszyłam ramionami. Chwilę później David wyszedł z łazienki i przywitał się ze mną. Ja zalałam herbatę, wzięłam sobie coś do jedzenia i poszłam do salonu, zostawiając ich samych.
Dopiero wieczorem, kiedy szykowaliśmy się do snu, mogłam pogadać z Juniorem. Wszedł do sypialni, a ja siedziałam na łóżku i smarowałam dłonie kremem.
- Taylor zasnął? - spytałam.
- Tak, w końcu. Nadal myśli, że ma potwory pod łóżkiem.
- Przecież zaglądaliśmy razem z nim pod łóżko i mówiliśmy, że wszystko w porządku.
- Mówi, że wracają w nocy.
Pokręciłam głową i odłożyłam krem na szafkę.
- David? Nick ma jakiś problem?
Spojrzał na mnie bez słowa.
- Skąd to pytanie?
- Widzę, po nim i po Shanell. W Sylwestra płakała w łazience.
- On... Nick zaczął znowu pić. Zaczęło się na tym, że wieczorem wypił sobie piwo, a skończyło się na tym, że Shanell musiała wylać cały alkohol jaki mieli do kibla, a on rzucił w nią jakąś jej nagrodą.
- Słucham?
- Tak mi opowiadał. I nie widzi chyba w tym nic dziwnego.
- Rozmawiałeś z nim?
- Próbowałem, ale i tak nic do niego nie docierało, bo już był wstawiony.
- Dlaczego ty tak spokojnie o tym mówisz?!
- Judy, a co ja mam zrobić?! Jakbym miał taką narzeczoną jak on to też bym pił.
- Chyba wiedział doskonale o tym, jaka jest Shanell. Po co się jej oświadczył?
- Śmiał się, że był zamroczony winem.
- I jeszcze się z niej śmieje za plecami? Może on jej w ogóle nie kocha i jest z nią dla kasy?
- Już nie przesadzaj. - położył się do łóżka i przykrył po szyję kołdrą.
- Przecież on jej kiedyś nie lubił. Nagle ją pokochał?
- Ty też mnie nienawidziłaś. I jesteś ze mną już dziewięć lat.
- To zupełnie inna sprawa.
- Nie, to nie jest zupełnie inna sprawa. Ma dwoje małych dzieci, matka jednego z nich nie żyje, Shanell ciągle wyjeżdża i ma jakieś swoje widzimisię. Pogubił się chłopak i tyle. Powiem o tym Dave'owi i Marty'emu i pogadamy z nim, dobrze?
- Dobrze.
Pocałował mnie w czoło i przewrócił się na drugi bok. Chwilę później sama położyłam się do łóżka i zasnęłam.