Carpe Diem Baby - rozdział 17.

OBIECUJĘ, ŻE PRZECZYTAM WASZE ROZDZIAŁY NA TELEFONIE I ZOSTAWIĘ JUTRO KOMENTARZE (teraz siedzę w bibliotece). NIE OLEWAM WASZEJ TWÓRCZOŚCI, NIGDY W ŻYCIU. ja też jestem zła, jak nie zostawiam komentarza, tylko powiadomienie "u mnie nowy...", no ale... rozumiecie... / do zobaczenia jutro z komentarzami u Was <3

Gdy Melanie wróciła do domu, Jamesa jeszcze nie było. Wrócił niecałą godzinę później. W tym czasie Sophia była w łazience i się kąpała, a Nathan oglądał w salonie telewizję. Mel była w kuchni. Stała oparta o blat i piła drinka.

- Możemy pogadać? - zapytała, kiedy jej chłopak wszedł do kuchni.

- O czym? - spytał, rozwiązując swoje włosy.

- O tym. - rzuciła w niego bilingiem telefonicznym. - Właścicielka numeru pod który najczęściej dzwonisz ma na imię Lisa i ma 18 lat. Wyjaśnisz mi to?

- Przecież... przecież to jest naruszanie cudzej własności! - oburzył się James. - Nie masz prawa kontrolować tego, z kim rozmawiam przez telefon!

- Mam prawo! Kim kurwa jest ta dziewczyna?!

- Moją koleżanką!

- Więc dlaczego jej nie znam?! Dlaczego wcześniej mi o niej nie mówiłeś?! Dlaczego rozmawiasz z nią tylko w nocy lub wtedy, kiedy jestem w pracy?!

- Daj mi kurwa spokój! To nie jest twoja sprawa!

- Zdradzasz mnie, prawda? - spytała ze łzami w oczach.

- Nie zdradzam.

- Skoro już tak bardzo nie chcesz ze mną być to po prostu powiedz, że chcesz się rozstać, a nie spotykasz się na boku z jakąś inną dziewczyną!

James rzucił kartkę na stół, podszedł dwa kroki i uderzył ją prosto w twarz. Melanie stała przed nim, zaskoczona, zmieszana i wystraszona, dotykając ręką obolałej twarzy. Powstrzymywała łzy. James niedowierzając patrzył to na swoją dłoń, to na swoją dziewczynę, a gdy ta wyszła z kuchni, od razu poszedł za nią.

- Mel, ja... Poczekaj! - zawołał, kiedy wzięła swoją kurtkę i zmierzała do wyjścia. - Poczekaj, proszę...

- Zostaw mnie! - krzyknęła i wyszła z domu, trzaskając drzwiami. James oparł się o ścianę i westchnął głośno. Melanie w tym samym czasie zbiegła po schodach i wyszła z budynku. Uszła parę kroków, ale po chwili zapłakana usiadła na najbliższej ławce i ukryła twarz w dłoniach. Po kilku minutach wstała i chciała już wracać do domu, jednak rozmyśliła się. Ruszyła w stronę bloku Shanell. Ona jako jedyna wiedziała o jej podejrzeniach i tylko z nią mogła o tym porozmawiać.

Kiedy była już na miejscu, weszła do windy, wjechała na 14. piętro i gdy stanęła pod jej drzwiami, zapukała cicho.

- Mel...? - zdziwiła się Shanell. - Co się stało? Dlaczego płaczesz? I co ci się stało w policzek?

- James... - wyjaśniła łamiącym się głosem i weszła do środka.

- Nie mów, że on cię... - powiedziała cicho, a Melanie przytaknęła. Shanell pokręciła głową i przytuliła ją do siebie. - Wydaje mi się, że to już kompletnie nie ma sensu. Powinnaś się z nim rozstać.

- Nie mogę. - oznajmiła, wchodząc do salonu. Shan weszła za nią.

- Dlaczego? Słuchaj, masz pracę, masz mieszkanie, a jeśli chodzi o dzieci... będzie musiał płacić na ich utrzymanie, my zawsze możemy się nimi zająć...

- To nie chodzi o to. Chodzi o to, że ja chcę, żeby moje dzieci wychowywały się w pełnej rodzinie. Z mamą i tatą. Ja tego nie miałam. James tak samo. I przede wszystkim chcę jemu pomóc. Jak on dalej będzie tak chlał to nie dożyje trzydziestki.

- On cię tak traktuje, a ty chcesz mu pomagać?

- Ja... ehh... ja dzisiaj zasłużyłam. Nie dziwię się, że tak się zachował...

- Co ty pierdolisz? - nie dowierzała Shanell. - Jeśli będziesz mu na to pozwalała, takie rzeczy będą zdarzały się częściej. I to nie dlatego, że "ja zasłużyłam".

- Jakbym mu oddała, to przypierdoliłby mi 2 razy mocniej.

- Mnie jakoś Dave nie miał odwagi oddać.

Melanie spojrzała na nią pytająco, a ona wzięła głęboki oddech.

- To było kilka lat temu, jak jeszcze razem chodziliśmy. Dave wtedy ostro ćpał. Pokłóciliśmy się i sama poszłam na jakąś imprezę. Jak wróciłam, on mnie uderzył w twarz, a ja mu oddałam. Butelką po piwie. I od tamtej pory nie podniósł na mnie ręki, a za tamten incydent przepraszał mnie chyba przez miesiąc.

- Więc może u niego też to było jednorazowe? W końcu jak chciałam wyjść z domu to pobiegł za mną i chciał mnie przeprosić...

- Nie wiem, ale nie możesz mu pozwolić na takie traktowanie. Jeśli takie coś zdarzy się po raz kolejny, oddaj mu albo powiedz, że to już koniec. W moim przypadku byłaby to opcja numer 2. Bo który facet bije swoją kobietę? Jeszcze w dodatku taką, która pomogła mu kiedy był na dnie i urodziła mu dwójkę dzieci?

- Shanell, kto przyszedł? - Nick wyszedł z jej sypialni i dosyć się zmieszał, gdy zobaczył utkwiony w sobie wzrok Melanie. - Eee... Hej Mel...

- Cześć Nick.

- Siadasz z nami? - spytała Shan, przyglądając mu się.

- Nie, zaczekam na ciebie. - powiedział i zniknął za drzwiami sypialni. Melanie spojrzała uważnie na swoją przyjaciółkę.

- "Zaczekam na ciebie"?

- No tak.

- Śpicie w twojej sypialni?

- Tak...

- Masz tam jedno łóżko.

- Wiem...

- Coś jest na rzeczy? - Mel lustrowała Shanell wzrokiem.

- Ehh, no dobra. - poddała się Shan. - Dałam nam szansę. Jakiś czas temu Nick powiedział mi, że mu na mnie zależy i chciałby ze mną być. Dużo nad tym myślałam i doszłam do wniosku, że on nie szuka przelotnego romansu. Dlatego chcę z nim spróbować.

- To dobrze. Nick jest świetnym chłopakiem, pasujecie do siebie.

- Nie uważasz, że za szybko sobie kogoś znalazłam?

- Nie. Z Cliffem już nie będziesz, chociaż nie wiem jak bardzo byś tego chciała. Nie szukasz jednorazowej przygody tylko poważnego związku, a Nick jest dobrym kandydatem. Spróbuj teraz, bo potem może być za późno i może już nigdy nie spotkasz takiego faceta jak on.

- Dzięki. - uśmiechnęła się Shanell i przytuliła się do przyjaciółki. - Ale na razie nie mów o tym nikomu, ok?

- Dobrze, jak chcesz. Słuchaj, ja już mu... - nie dokończyła, ponieważ przerwał jej dźwięk telefonu.

- Poczekaj, pójdę odebrać. - Shan wstała ze swojego miejsca i podeszła do telefonu. - Słucham...?

- Cześć Shan, tu James...

- Co chcesz?

- Jest u ciebie Melanie? Obdzwoniłem już chyba wszystkich i u nikogo jej nie ma...

- Jest u mnie.

- A dałabyś mi ją do telefonu?

- Mel, Jaymz chce...

- Nie chcę z nim rozmawiać. - przerwała jej.

- Ona nie chce z tobą rozmawiać. - oznajmiła Shanell Jamesowi.

- Rozumiem... Przekaż jej, że ją przepraszam za to co się stało i czekam na nią w domu. Na razie. - powiedział na koniec i rozłączył się. Shan odłożyła słuchawkę i spojrzała na Melanie.

- Jaymz powiedział, że cię przeprasza i czeka na ciebie w domu.

- Mhm. No to ja już idę. - dziewczyna podniosła się z sofy i uśmiechnęła do swojej przyjaciółki. - Dzięki za rozmowę. Z tobą o wszystkim mogę porozmawiać. Judy nie umiem o wszystkim powiedzieć, a Roxxi... wiesz jaka jest Roxxi. Tak samo z chłopakami.

- Miło mi to słyszeć. Trzymaj się. - Shan przytuliła ją przelotnie, kiedy wychodziła z jej mieszkania. Gdy zamknęła drzwi, przez chwilę stała bez ruchu w przedpokoju. W końcu uśmiechnęła się sama do siebie i poszła do swojej sypialni.

***

- Fajnie, że w końcu zaprosiłeś mnie do siebie. - ucieszyła się Lisa, przytulając się do Jamesa. Melanie była w pracy, Sophia i Nathan z Shanell, a on pracował teraz na nocki, więc postanowił spędzić romantyczny dzień w swoim mieszkaniu ze swoją kochanką. Zapowiadał się miły i przyjemny czas, jednak ktoś postanowił pokrzyżować im plany...

Siedzieli razem w salonie i rozmawiali na różne tematy. W pewnym momencie James przysunął się do niej i musnął lekko jej usta. Lisa uśmiechnęła się i przygryzła jego dolną wargę, a zaraz po tym pocałowali się namiętnie. Dziewczyna położyła się na kanapie i przyciągnęła go do siebie. Gdy chłopak wsunął swoją dłoń pod jej koszulkę, dobiegł ich dźwięk otwieranych drzwi. James natychmiast odsunął się od Lisy, a ta popatrzyła na niego ze zdziwieniem.

- Tatoooooo! - krzyknęła Sophia, wbiegając do pokoju i rzucając się na Jamesa. Za nią wszedł Nathan i Shan.

- Jaymz, wybacz, ale musiałam przyjść wcześniej... - powiedziała zdyszana Shanell szukając czegoś w swojej torebce, ale kiedy oderwała od niej wzrok i spojrzała na Lisę, zaniemówiła. - Hmm... Chyba ci przeszkodziłam.

- Miałaś przyjść o 16:00... - wykrztusił w końcu James, odsuwając od siebie Sofi.

- Tak, ale dzwonili do mnie z agencji, że muszę przyjechać i... odwiozłam Masona do domu, a teraz... Sophię i Nathana... Melanie mówiła mi, że jesteś w domu... Sam...

- James, wytłumaczysz mi to? - odezwała się nagle Lisa, przyglądając mu się uważnie.

- Shanell, pozwól na chwilę. - chłopak pociągnął ją w stronę swojej sypialni. Gdy weszli do pokoju, zamknął za nimi drzwi i wziął głęboki oddech. - Posłuchaj... Mel nie może dowiedzieć się o Lisie.

- Prędzej czy później i tak się dowie.

- Obiecaj mi, że jej o tym nie powiesz...

- Czy ty jesteś normalny? - zirytowała się Shanell. - Właśnie dowiedziałam się, facet mojej przyjaciółki zdradza ją z jakąś gówniarą! Mam siedzieć cicho i udawać, że nic nie wiem?

- Myślałem, że ja też jestem twoim przyjacielem... - powiedział cicho.

- Jesteś, ale nie myśl, że będę cię kryła. Gdyby mnie mój chłopak zdradzał, a ona by o tym wiedziała, na pewno by mi powiedziała.

- Myślałem, że naprawdę mogę na ciebie liczyć...

- Jaymz, ja i Mel przyjaźnimy się od lat. Jak ja mam jej patrzeć w twarz, kiedy wiem, że jej facet ma kochankę?

- Sam jej o tym powiem.

- Na pewno? - upewniła się.

- Tak...

- Wiesz, że jeśli nie, to sama będę musiała to zrobić?

- Tak, wiem. - powiedział podniesionym głosem. - Ale ja sam to załatwię.

- Dobrze.

James wyszedł z sypialni i od razu skierował się do salonu. Lisa siedziała zniecierpliwiona na kanapie i gdy tylko go zobaczyła, podniosła się ze swojego miejsca.

- Powiesz mi o co tutaj chodzi?

- To ja nie będę wam przeszkadzać. A dzieciaki są w swoich pokojach. - usłyszeli głos Shanell, która przeszła obok nich i wyszła z mieszkania. Lisa spojrzała po raz kolejny na Jamesa i ponowiła swoje pytanie.

- Posłuchaj... Kiedy cię poznałem, miałem dosyć trudny okres w moim związku... I w sumie nadal mam... Nie myśl sobie, że traktowałem cię jak jakąś zabawkę, bo wiesz, że to nieprawda. Jesteś naprawdę niesamowitą dziewczyną...

- Po co ty mi mówisz, co o mnie sądzisz? - przerwała mu. - Chcę żebyś mi to wszystko wyjaśnił. Traktowałam poważnie naszą znajomość, a teraz dowiaduję się, że ty masz dzieci i dziewczynę...

- Ja też to wszystko traktuję poważnie...

- Jak możesz mnie traktować poważnie, skoro ukrywałeś przede mną coś takiego? Przecież... ja pomagam ci w rozbijaniu twojej rodziny...

- Nie mów tak... to wszystko wisiało już na włosku jeszcze zanim poznałem ciebie.

- Ale nadal jesteś z tą dziewczyną. Mieszkasz z nią, śpisz w jednym łóżku!

- Lisa... - powiedział cicho, podchodząc do niej. - Daj nam jeszcze jedną szansę...

- Wiesz dobrze o tym, że nie da się zbudować szczęścia na cudzym nieszczęściu. - oznajmiła ze łzami w oczach i wzięła swoją torebkę, która leżała na sofie. Szybko wyszła z jego mieszkania, a James zrezygnowany usiadł na kanapie i ukrył twarz w dłoniach.