Carpe Diem Baby 2 - rozdział 1.

od razu mówię, że jeśli ktoś nie czytał pierwszej części Carpe Diem, to nie musi do niej wracać, bo w niczym się nie pogubi. wystarczy tylko, że będziecie wiedzieć kto jest ze sobą, tyle. raczej nie będzie wątków, które mają coś wspólnego z pierwszą częścią. Shan jest z Nickiem, James z Melanie, Dave z Dianą, David z Judy, Marty i Kirk są sami, mieszkają razem (nie są homo), Lars z Roxxi, Jason z Agnes. Milan to syn Nicka i Shan, Taylor i Mason to synowie Judy i Davida, Travis to syn Diany z poprzedniego związku, Dave nie jest jego ojcem, Sophia i Nathan to dzieci Jamesa i Mel. Nick ma też córkę Nelly z poprzedniego związku, warto zapamiętać, bo się pojawi.

dla Wampirowej, bo Lars się nad nią znęca.

Shanell
- To jest świetne. - powiedział Ryan, przeglądając zdjęcia z fotografem. Podeszłam do nich i zerknęłam na kilkanaście zdjęć. W szczególności jedno rzuciło mi się w oczy. Wszyscy zgodnie ustaliliśmy, że jest najlepsze i to właśnie ono trafi na okładkę Vogue. Moja pierwsza okładka amerykańskiego Vogue w życiu. I pierwsza okładka mojego dziecka, które jeszcze się nie narodziło.
Uśmiechnęłam się i poszłam do swojej garderoby. Usiadłam spokojnie przed lustrem i przejrzałam się w nim. Dzisiaj obchodziłam dwudzieste czwarte urodziny. To był dla mnie naprawdę wyjątkowy czas. Ja i Nick spodziewaliśmy się naszego pierwszego dziecka. Mimo ciąży, moja kariera nie zwalniała tempa. Nadal brałam udział w różnych sesjach, spotykałam się z projektantami i podpisywałam nowe kontrakty. Od Ryana, moje menadżera dostałam najpiękniejszy prezent urodzinowy w życiu - sesja zdjęciowa dla amerykańskiego Vogue. Mogłam już spokojnie odhaczyć kolejne marzenie na mojej liście.
Ściągnęłam z siebie szlafrok i pogłaskałam się po już mocno zaokrąglonym brzuchu. Ubrałam się, rozczesałam włosy i poprawiłam makijaż. Kiedy pakowałam swoje rzeczy do torebki, usłyszałam pukanie. Drzwi otworzyły się i zobaczyłam w nich Ryana.
- Jak się czujesz? Odwieźć cię do domu?
- Nie, dzięki. Czuję się świetnie. - uśmiechnęłam się promiennie.
- To dobrze. - podszedł do mnie i przytulił mnie. - Zobaczymy się jutro. Jeszcze raz wszystkiego najlepszego.
- Dziękuję. Do zobaczenia. - pomachałam mu na pożegnanie, a po chwili już go nie było. Założyłam czarne wysokie szpilki z których nawet w ciąży nie potrafiłam zrezygnować i chwilę później również ulotniłam się z pracy. Zbliżała się osiemnsta. I cudowny wieczór urodzinowy z moim chłopakiem, którego nie widziałam od rana.

Nick
Wyciągnąłem kluczyki ze stacyjki i wyszedłem z samochodu, wsuwając na nos okulary przeciwsłoneczne. Rozejrzałem się po ruchliwej ulicy i oparłem się o maskę. Jakieś kilka minut później zobaczyłem Shanell wychodzącą z agencji. Uśmiechnąłem się i pomachałem jej. Szybko mnie dostrzegła i podeszła.
- Nie mówiłeś, że przyjedziesz! - doskoczyła do mnie i pocałowaliśmy się. Spojrzałem na jej twarz i odgarnąłem jej kosmyk włosów za ucho.
- Wszystkiego najlepszego, kochanie.
- Dziękuję. - owinęła ręce wokół mojej szyi i znów mnie pocałowała. - A prezent?
- W domu.
- Kolacja?
- Może... - powiedziałem tajemniczo, uśmiechając się do niej. Otworzyłem jej drzwi. - Wsiadaj.
Usiadła na miejscu pasażera, ja zająłem miejsce kierowcy i pojechaliśmy do domu, prawie w ogóle ze sobą nie rozmawiając. Kiedy staliśmy już na parkingu przed blokiem, wyciągnąłem z kieszeni moją czerwoną bandanę.
- Chodź tutaj.
- Nick...
- Nie bój się.
Zbliżyła się niepewnie, a ja zawiązałem jej oczy.
- Czy to konieczne?
- Tak.
Wyszedłem z samochodu i pomogłem jej wyjść. Ruszyliśmy do klatki schodowej. Shanell ledwo szła na swoich obcasach.
- Nie dało się ubrać wyższych butów?
- Kocham je bardziej niż ciebie.
- Ej...
Zaśmiała się cicho.
- Wybacz.
Weszliśmy do bloku i od razu ruszyliśmy w stronę windy. Wjechaliśmy na dwunaste piętro i zacząłem szukać kluczy po kieszeniach.
- Już wiem. Kupiłeś psa!
- Zobaczymy.
Przekręciłem klucz w zamku i weszliśmy do mieszkania. Shanell pociągnęła nosem.
- Pachnie słodyczami... - uśmiechnąłem się i rozwiązałem chustkę. Za rękę zaprowadziłem ją do salonu i zapaliłem światło.
- NIESPODZIANKA! - krzyknęli wszyscy, rzucając balonami i confetti. Moja dziewczyna aż pisnęła z radości. Wspominała kilka miesięcy temu, że chciałaby dokładnie taką imprezę urodzinową, jaką urządzali jej rodzice kiedy była nastolatką. Wystarczył jeden telefon do jej mamy i zacząłem przygotowania.
- Kocham was! - krzyknęła głośno i podbiegła do Judy, która od razu ją przytuliła.
- Wszystkiego najlepszego, skarbie!
Kiedy tak wszyscy składali jej życzenia, ja wycofałem się powoli do kuchni. Stała tam Agnes. Opierała się o blat i piła spokojnie drinka. Otworzyłem lodówkę i wyciągnąłem z niej tort urodzinowy, który postawiłem na stoliku.
- Podasz mi świeczki? Leżą obok ciebie.
Ag rozejrzała się wokół. Podała mi kolorowe pudełeczko i usiadła zrezygnowana przy stole. Zerknąłem na nią spode łba i zacząłem wkładać świeczki do tortu.
Agnes nie była z nami długo. Dołączyła do naszej paczki po tym, jak Metallica przyjęła Jasona Newsteda na miejsce basisty. Nie była to dla nich łatwa decyzja, ale nie chcieli zrezygnować z muzyki. Jason dosyć szybko odnalazł się wśród nas, ale jego dziewczynie przyszło to trochę gorzej. Była bardzo nieśmiała i zamknięta w sobie. Dziewczyny po jakimś czasie ją zaakceptowały. Otworzyła się przed nimi, opowiedziała im o sobie, zaczęła inaczej zachowywać się w naszym towarzystwie. Stała się częścią naszej ekipy. Największy problem miał jednak Lars, z którym Agnes kompletnie nie potrafiła się dogadać. Za każdym razem, kiedy wszyscy się spotykaliśmy patrzyli na siebie z nienawiścią w oczach i kłócili się z byle powodu. Czasami było zabawnie, innym razem sąsiedzi wzywali policję. Przynajmniej nigdy nie było nudno.
- Złożę Shanell życzenia na osobności. Nie chcę przy wszystkich. - odezwała się, kiedy akurat zapalałem świeczki na torcie.
- Złożysz kiedy będziesz chciała.
Rzuciłem puste pudełko po świeczkach na stół i wróciłem do salonu. Wszyscy stali obok Shan, która z zachwytem oglądała kolorowe kartki od dzieci.
- Jakie słodkie... Ucałujcie ich ode mnie. - uśmiechnęła się. - Ciekawe, kiedy moje maleństwo będzie mi rysowało laurki.
- Ani się obejrzysz, a już będzie chodziło i rozpierdalało cały dom. - powiedział James, a Judy szturchnęła go łokciem w bok.
- Przestań, bo jeszcze dziewczyna się zniechęci.
- Już za późno na zniechęcanie się. - podszedłem do nich i objąłem w pasie Shanell. Przytuliła się do mnie i oparła głowę o moje ramię. James uśmiechnął się sztucznie i bez słowa wyszedł na balkon. Mimo że minęło sporo czasu, nadal nie akceptował naszego związku. Udawał przy wszystkich, że cieszy się szczęściem Shan i nie przeszkadza mu to, że jesteśmy razem. Tak naprawdę cały czas liczył na to, że w końcu coś zacznie się między nami psuć i się rozstaniemy. Nie potrafiłem zrozumieć, dlaczego jako jedyny z naszego towarzystwa ma z tym taki problem. Przecież związałem się z Shanell kilka miesięcy po śmierci Cliffa. Kiedy jeszcze żył, nic mnie z nią nie łączyło.
Pocałowałem ją w policzek i zostawiłem samą z dziewczynami. Skinąłem ręką na Dave'a, żeby szedł razem ze mną do kuchni. Wziął tort i wróciliśmy razem do salonu. Agnes też wyszła i stanęła gdzieś z boku.
Wszyscy wstali. Dave postawił tort na stole i zaczęliśmy śpiewać "Happy Birthday". Shanell zaczęła się śmiać i zakryła usta dłonią.
- Zdmuchnij świeczki! - krzyknęła Diana, kiedy skończyliśmy śpiewać.
- I pomyśl życzenie. - dodał Lars.
- Ale jakieś fajne, a nie znowu torebkę Birkin za kilkanaście tysięcy. - odezwała się Roxxi.
Shan rozejrzała się i przygryzła nerwowo dolną wargę. W końcu uśmiechnęła się i zdmuchnęła świeczki. Wszyscy zaczęli klaskać.
- Oby się spełniło. - powiedziała cicho. Usiedliśmy w końcu przy stole, żeby pogadać, pośmiać się i miło spędzić czas. Ostatnio każdy zajmował się swoim życiem i sprawami, więc dosyć rzadko się widywaliśmy w pełnym gronie.
- Możesz pić? - Kirk wskazał wzrokiem na kieliszek Shan, kiedy nalewałem jej trochę czerwonego wina.
- Lekarz powiedział, że od czasu do czasu lampka wina nie zaszkodzi.
- Ciąża to chyba najgorszy okres w życiu kobiety... - rzuciła nagle Roxxi, podpierając brodę ręką. Wszyscy na nią spojrzeli. - Nie chcę być nigdy w ciąży. Nie możesz spokojnie się napić, zapalić, zjeść krwistego steka. Tyjesz i brzydniesz...
- No w sumie... - rzucił David i spojrzał na swoją dziewczynę, która patrzyła na niego wrogo. Uśmiechnął się do niej i odgarnął jej kosmyk jasnych włosów za ucho. - Ale to uczucie, kiedy po raz pierwszy bierzesz na ręce swoje dziecko... Nie do opisania.
- To akurat prawda. - potwierdziła Mel, odsuwając na bok swój talerz po torcie.
- Nie rozumiem was.
- Nie zrozumiesz dopóki nie będziesz mieć własnych dzieci. - James podniósł swój kieliszek do góry. - Na zdrowie.
- Wczoraj byłam u lekarza. - Shan wzięła mały łyk wina i odstawiła kieliszek. - Zna już płeć dziecka...
Oczy wszystkich skierowały się na nią, a mi prawie opadła szczęka do samej ziemi. Umawialiśmy się od początku, że nie chcemy poznać płci. Nawet nie wybraliśmy jeszcze imion. Chcieliśmy mieć niespodziankę. W szczególności ja, bo Shanell miała wyznaczony termin porodu dwa dni przed moimi urodzinami.
- Więc? - niecierpliwiła się Judy. - Chłopiec czy dziewczynka?
- Nie wiem. Leżałam spokojnie podczas USG, a facet aż krzyknął: "Widać! Chce pani poznać płeć?". Prawie się zgodziłam, ale jednak powiedziałam, że nie. - uśmiechnęła się i spojrzała na mnie. - Zrobimy tatusiowi niespodziankę na urodziny.
- Jason, spójrz na Shanell i Nicka. - zaczęła Agnes, kładąc rękę na ramieniu swojego chłopaka. Newsted przyjrzał się nam. - To dziecko będzie miało świetne geny. Ono będzie najpiękniejsze na świecie.
- Nie podlizuj się. - rzucił Lars. Ag westchnęła i spojrzała na niego, unosząc brwi.
- Znowu zaczynasz?
- Każdy wie, że to dziecko będzie piękne, a tylko ty musisz głośno o tym mówić. Czego oczekujesz, że Shanell odda ci za te komplementy swoje stare ubrania? Zresztą, nie zmieścisz się w nie.
Wszyscy popatrzyliśmy na siebie bez słowa. Agnes odchrząknęła.
- Nie będę z tobą dyskutować w taki wieczór.
- Ale to jest wieczór jak każdy inny. Idealny na kłótnie z tobą.
- Dziękuję Lars. - Shan wyrzuciła ręce w górę i wywróciła oczami.
- Przepraszam kochanie.
- Możecie chociaż w moje urodziny się nie kłócić?
- Dzisiaj ci odpuszczam. - Duńczyk spojrzał wrogo na Ag. - Ale jeszcze mnie popamiętasz.
- Bardzo się boję.
Shan odkaszlnęła i oparła się o ramię Jamesa, który szkicował coś na pogniecionej kartce.
- To Roxxi?
- O co chodzi? - Roxanne spojrzała na nich zdezorientowana. Shan podniosła kawałek papieru w górę i pokazała jej rysunek.
- Mam mniejszy nos...
- Całkiem nieźle rysujesz, Jam. - odezwała się znowu Agnes, narażając się na głupie komentarze Larsa. Tym razem nic nie powiedział.
- Oj, ty jeszcze nie wiesz co James czasami potrafi wyczarować. - powiedziała z uśmiechem Mel, zerkając na swojego męża. - Szkoda, że w domu mam wszystkie zeszyty Jamesa. Pokazałabym wam jak narysował Dave'a, który przemierza galaktykę na latającym penisie.
Mustaine spojrzał na nich, marszcząc brwi. Junior wybuchnął śmiechem.
- Chyba widziałem ten rysunek.
- Żebym ja was zaraz nie narysował. - rzucił zirytowany Dave.
- O co ci chodzi?
Bez słowa uderzył Davida w głowę i wrócił do rozmowy z Dianą.
Siedzieliśmy do późna, rozmawiając, pijąc i śmiejąc się. Około drugiej w nocy wszyscy zaczęli się zbierać. Ja zacząłem trochę ogarniać mieszkanie, a Shanell szykowała się do snu.
- Shan... o czym pomyślałaś, kiedy zdmuchiwałaś świeczki? - spytałem, zbierając puste szklanki. Moja dziewczyna spojrzała na mnie i uśmiechnęła się.
- Nie mogę powiedzieć, bo się nie spełni.
- To coś związanego ze mną?
- Nie wiem. - związała włosy w kok i podeszła do mnie. Owinęła ręce wokół mojej szyi i pocałowała mnie. - Idę się położyć.
Patrzyłem, jak jej szczupła sylwetka znika za drzwiami sypialni. Dokończyłem sprzątanie i zgasiłem światła, po czym poszedłem do mojej dziewczyny.